Poeta opisuje rzeczywistość rzeczowo, z czułością i dyskrecją, bez żadnej ostentacji. To piękna, uważna zwyczajność. Poeta jawi się jako ?jeden z nich? ? prawie zwyczajny przechodzień, mieszkaniec miasta, ktoś z prowincji, teraz nieco samotny, wycofany w siebie, o refleksyjnej naturze, nie lekceważący żadnego znaku od świata i życia. To baczny obserwator i uczestnik zdarzeń, poszukiwacz Sensu. Ale także subtelny żartowniś, koneser sztuki (kilka tekstów to ekfrazy ? pisane ?na marginesach? grafik ..Panka, Kotkowskiego, Rosiak, Lewickiego czy Rózgi), amator niespieszności. Ktoś wierny w przyjaźni i ceniący Mistrzów (wspomnienia/nawiązania do Stryjkowskiego, Miłosza, Międzyrzeckiego). Ktoś, kto pragnie zrozumieć znaczenie snów. Podróżujący po Warszawie i ceniący ?podróże do Polski?. Moje zdanie to zbiór jeszcze bardziej artystycznie udany, dojrzały, jednorodny, niż poprzedni ? Całkiem prywatnie, gdzie dopiero kształtowała się nowa fraza i dykcja Piotra Szewca ? poety. Już samym tytułem autor sugeruje zwrócenie uwagi na specyficzną frazę, budowę zdania, rolę i funkcjonalność przerzutni. Na to wszystko, co pomnaża sensy, zwielokrotnia i uwieloznacznia te miniaturowe zapiski, notatki, spostrzeżenia, portrety, wspomnienia, ekfrazy, dyskretne epitafia. Drugi trop wiodący od tekstu tytułowego to postawione sobie przez autora ?zadanie filozoficzne?: jak nawiązać ?współpracę? ze światem, jak zrównoważyć zdanie swoje i świata, porozumieć się, oswoić to, co zewnętrzne i od nas niezależne? O autorzePiotr Szewc to wybitny prozaik i poeta średniego pokolenia, tłumaczony na wiele języków, redaktor ?Nowych Książek?, osoba opiniotwórcza w środowisku pisarskim. Nominowany do Nagrody NIKE.