Historia spotkania kobiety i mężczyzny. Próba rekonstrukcji przeszłości. Cudowność i groza pamięci. Walka złudzeń z prawdą, miłości z odrzuceniem. Odkrywanie własnej historii i cudzych ciał, doświadczanie bólu i przemocy. Co łączy dziedziczkę składów drzewnych, wojskowego na placówce w Gruzji, handlarkę cukierków, Szabataja Lippmana, maszynistkę i nastolatkę w Lasku Bielańskim, krawca-bankruta, znudzoną żonę robiącą pompony

To piękna przypowieść o przeznaczeniu, o tym, że dusze dwojga ludzi mogą być sobie obiecane, a ich spotkanie zapisane w Wielkiej Księdze. Jednak "Mykwa" w żadnej mierze nie jest folklorystycznym studium (...) Nie ma w powieści żydowskich rekwizytów, nie ma tego wszystkiego, co związane z obecną modą na judaizm. Książka ta jest poematem o mistycznej miłości, jednak bez wyidealizowanych kochanków - przeznaczeni sobie żyją wśród zwykłych rzeczy i kłębią się w nich zwykłe pożądania. Zyta Rudzka bardzo dyskretnie oddaje ten "realizm duszy ludzkiej" - wszystko co duchowe, przejawia się przez to, co zwierzęce. Opisany świat to świat zmysłów: tyle tam zapachów i barw. Pisarka nie tworzy epickiego narratora, a jedynie jakies medium, przez które przetaczają się obrazy o niezwykłej sile.
Paweł Feikisz, "Polityka"

Rudzka znajduje szczególne upodobanie w rejestrowaniu barw, zapachów, dźwięków. Siłą tej prozy jest liryczne obrazowanie, uroda silnie spoetyzowanego opisu. (...) Jakkolwiek migotliwy, delikatnie naszkicowany i do końca niepewny, stopniowo wyłania się nadrzędny temat tej powieści. Jest nim problem przeznaczenia, a ściślej - przeznaczenia sobie, wszak mowa o mężczyźnie i kobiecie, których nie tyle nawet ciała, ile dusze powinny się kiedyś spotkać. Ten stary platoński mit wraca - za sprawą Mykwy - w nowym przebraniu, w kostiumie skrojonym z elementów obyczajowości i religijności żydowskiej. Zarazem jednak Rudzka nie wpada w pułapkę folklorystycznych zaciekawień, nie używa owej obyczajowości i religijności w celach dekoracyjnych. (...) Mykwa to z jednej strony rodzaj instytucji organizującej życie religijne Żydów, z drugiej - forma rytuału. Z grubsza idzie o napiętnowanie cielesności w imię ducha. Bohaterowie tej powieści mają do przejścia właśnie taką drogę: od odkrycia własnej cielesności i rozczarowania nią, ku sublimacji i akceptacji, nie ciała wszakże, lecz ducha. (...) Treści dyskursywne spowija woal, zasłona utkana przez pisarkę z mowy poetyckiej, migotliwej, niemal kapryśnej.
Dariusz Nowacki, "Nowe Książki", kwiecień 2000