Poemat heroikomiczny Ignacego Krasickiego w dziesięciu księgach. Wydany w 1775, pisany oktawą. Nawiązuje do legendy o królu Popielu pochodzącej z Kroniki polskiej Wincentego Kadłubka. Jest to utwór o wojnie kotów z wojskami szczurzo-mysimi, z udziałem ludzi (Popiel i jego córka Duchna stoją po stronie kotów). Tak jak w Iliadzie i starożytnych poematach heroikomicznych (np. Batrachomyomachii) w poemacie występują przemówienia poszczególnych kotów i myszy przed pojedynkami, dokładne przeglądy wojsk, wojna polegająca na pojedynczych pojedynkach oraz uroczyste pogrzeby poległych. Styl poematu jest podniosły, uroczysty, jakby opowiadano o starożytnych herosach. Przy pomocy świata zwierzęcego autor krytykuje obyczajowość szlachecką, awanturnictwo, egoizm i przekupstwo posłów. Wyśmiewa manierę literacką baroku i sentymentalizmu. Celem pisarza było wykpienie tradycyjnej historiografii, która nie liczyła się z prawdą historyczną i chętnie posługiwała się baśnią, legendą, zmyśleniem.  

źródło opisu: Ossolineum, 1986
źródło okładki: zdjęcie autorskie