Ksiądz Wacław Hryniewicz, wybitny teolog, w swojej twórczości zajmuje się najbardziej "niebezpieczną i gęstą" problematyką, którą inni polscy teologowie raczej omijają z daleka. Jak mówią współautorzy tej ważnej rozmowy-rzeki, Elżbieta Adamiak i Józef Majewski, "zdaje się, że ojciec Hryniewicz upodobał sobie chadzanie nad przepaściami..." I jest to droga w dużej mierze samotna, zwłaszcza w Polsce. Bo, poza nim, ilu jeszcze teologów pisze na przykład o wątpliwościach w wierze, o tajemnicy cierpienia i śmierci, o nadziei zbawienia dla wszystkich, kryzysie wiary, grzeszności Kościoła i granicach jego krytyki, o wolności w teologii itp.? A właśnie o tym jest ta książka.
Ale oddajmy głos ks. Hryniewiczowi: "W swoim życiu szukam teologii bardziej wyrozumiałej, bardziej ludzkiej, bliższej doświadczeniu ludzi. Boję się teologii wpędzającej ludzi w rozpacz, serwującej ludziom beznadzieję, trwogę, lęk przed Bogiem. Boję się teologii lamentującej nad ludzkimi grzechami, osądzającej ludzi i nie mającej dla nich słów pocieszenia. (...) Jeżeli chodzę nad przepaściami wiary, to unoszą mnie nad nimi skrzydła nadziei. Ona mówi: Bóg jest większy niż nasza wiara".