Zofia Nalkowska to postac w naszej literaturze niezwykla, nie tylko dlatego, ze jej tworczosc objela swym zasiegiem az trzy epoki: modernizm, dwudziestolecie miedzywojenne oraz czasy PRL-u. Jako pierwsza kobieta w Polsce miala odwage domagac sie rownouprawnienia, nie tylko w kwestii prawa kobiet do pracy, glosowania i rownosci w swietle prawa, ale przede wszystkim - wyzwolenia kobiecego erotyzmu i seksualnosci. Ta urodzona feministka zupelnie nic sobie nie robila ze skandalu, jaki wywolala wypowiadajac glosno to haslo na Zjezdzie Kobiet w 1907 roku. Ona sama konsekwentnie realizowala swoje prawo do milosci, a przede wszystkim - prawo do przyjemnosci i rozkoszy seksualnej. Rozczarowana dwoma nieudanymi malzenstwami, rzucila sie w wir romansow, zmieniajac mezczyzn jak rekawiczki i nie zmienila sie pod tym wzgledem do konca zycia. Kim byla naprawde? Tylko wielka pisarka spragniona meskiej adoracji? Ile jest prawdy w twierdzeniu Milosza, ktory pisal o "komicznej samiczosci" Nalkowskiej, "ogladajacej sie bez ustanku na spojrzenia mezczyzn i ich komplementy, ze swoja lista bylych mezow i kochankow"? Czy rzeczywiscie, pod koniec zycia byla jedynie obiektem drwin? W swojej publikacji Iwona Kienzler pochyla sie nad zyciem osobistym pisarki, a przede wszystkim nad jej skomplikowanymi zwiazkami z mezczyznami.