Zgłębiając Orient, Max Cegielski tym razem pojawia się u jego bram w Stambule. Jest to miasto wyjątkowe: było stolicą dwóch wielkich imperiów, centrum cywilizacji świata chrześcijaństwa wschodniego i islamu oraz wielokulturowym tyglem, w którym przez wieki współżyli Turcy, Ormianie, Grecy, Żydzi i Romowie. Cegielski w prastarych murach i kamienicach odnajduje zupełnie nową treść widzi dynamicznie rozwijające się centrum tureckiego kapitalizmu. Schodzi z wytartych przez turystów i orientalistów szlaków, by z wielu narracji mieszkańców miasta od radykalnych lewicowców i feministek zaczynając na konserwatywnych sunnitach kończąc stworzyć jego złożony obraz. Stambuł Maxa Cegielskiego jest zupełnie inny niż ten z sentymentalnego portretu nakreślonego przez Pamuka. Wolny jest od stereotypów utrwalanych przez lata w pismach Pierrea Lotiego, Edmunda de Amicisa, Alphonsea de Lamartinea czy François-René Chateaubrianda. Stambuł to miejsce, gdzie blizny po reformach Atatürka i krwawych rządach armii są nadal świeże w ludzkich umysłach, a przepaść dzieląca biednych i bogatych widoczna jest na każdym kroku. To zbiór wzajemnie wrogich tożsamości tureckiej, kurdyjskiej, alewickiej, świeckiej, sunnickiej które łączy silna nić wspólnych ekonomicznych korzyści i siłowo ujednolicany przez post-kemalistowskie elity władzy.