W powieści Marcina Pilisa ludzie spotykają się, mijają, pragną bliskości i spełnienia jakiejś międzyludzkiej komunii, ale wszystkie te pragnienia pochłania prowincjonalna czasoprzestrzeń. Ich życie upływa na czczej gadaninie, pustych i zużytych gestach. Autor umiejętnie buduje tę czasoprzestrzeń spotkania z drobnych gestów, asymetrycznych i symetrycznych dialogów, panoramicznych i detalicznych opisów, wszystko zaś bierze w nawias narracyjnej ironii, która każe czytelnikowi zachować dystans wobec opowiadanej historii.
Historia, którą opowiada narrator jest opowieścią o krótkotrwałości ludzkich dążeń i pragnień; o nigdy niezrealizowanej potrzebie trwałości w świecie, w którym obowiązuje okrutne prawo przemijania i zmienności.  

źródło opisu: Z okładki
źródło okładki: zdjęcie autorskie