Tematem opowiadania Leonida Andriejewa jest historia o ostatnich dniach siedmiu osób skazanych na śmierć. Egzystencjalna problematyka i antywojenny patos utworu zostały docenione przez krytyków.
Pierwowzorami postaci z utworu byli realni ludzie - członkowie bojówki Partii Socjalistów-Rewolucjonistów: Wsiewołod Władimirowicz Lebiedincew (w opowiadaniu Werner), Lew Siniegub, Siergiej Baranow, Aleksandr Smirnow, Lidia Sturie, Anna Pasputina (Szuljatikowa), E. N. Kazanskaja (Liebiediewa), którzy przygotowywali zamach na ministra sprawiedliwości Szczegłowitowa, lecz zostali wydani przez prowokatora i straceni w nocy z 17 na 18 lutego 1908 roku.
Andriejew podstawą psychologicznego konfliktu uczynił styczność "instynktu życia" i "instynktu śmierci". Wprowadziwszy uogólnione obrazy ostatnich chwil ludzi skazanych na karę śmierci przez powiedzenie, wykorzystał swoją osobistą wiedzę o Lebiedincewie, a także opowieść przysięgłego powiernika.
Na publiczne odczytanie opowieści Leonid Andriejew specjalnie zaprosił "ekspertów śmierci" - N. A. Morozowa i N. P. Starodworskiego, którzy swego czasu byli skazani na śmierć, lecz ostatecznie otrzymali łagodniejszy wyrok. Zaproszeni pozytywnie ocenili utwór i docenili mistrzostwo pisarza.  

źródło okładki: http://www.empik.com/opowiesc-o-siedmiu-powieszony...»