O Supervielle'u powiedzieć można, że ma, że stworzył swój własny świat, więcej: wszechświat. (...) Czas przestrzeń, życie i śmierć funkcjonują tu na prawach odmiennych niż prawa świata intersubiektywne sprawdzalnego, potocznie przyjętego za rzeczywisty. Obalone zostają wszystkie granice: odległe od siebie czasy i przestrzenie mieszają się, przenikają nawzajem; współżyją ze sobą żywi i umarli. Zaciera się przedział między poszczególnymi jaźniami, działają prawa metafory i metempsychozy. Ruchoma, przesuwalna staje się granica między ja a nie-ja. (...) Przede wszystkim zaś - i oto główna zasada Supervielle'owskiego świata, ta, która w znacznej mierze warunkuje wszystkie wymienione przed nią - obalona czy przesunięta zostaje granica między tym, co mentalne, a tym, co materialne. (...)
Zasada ta dopomaga też w wyznaczeniu miejsca pisarzowi na mapie historycznoliterackiej (...) - [pośród] pisarzy, w których twórczości doniosłą rolę odgrywają mechanizmy tzw. techniki snu. (...) Z drugiej strony pisarstwo Supervielle'a - na tle całej XX-wiecznej literatury związanej z techniką snu - należy do najbardziej zracjonalizowanych w samej swojej strukturze artystycznej. (...)
W twórczości Supervielle'a najważniejsza jest poezja. Zaraz za nią - nowelistyka. Czy raczej małe formy prozatorskie. Mamy tu bowiem do czynienia ze znaczną rozpiętością gatunkową: od poematu prozą, po zarys powieści fantastycznej. Rozmaicie też kształtują się: stopień i rodzaj fantastyczności czy baśniowości tych opowiadań, a także: przybierana przez narratora postawa - mniej czy bardziej poważna, mniej czy bardziej żartobliwa - wobec zasad przedstawianego przezeń świata. (...)
Wydaje się rzeczą słuszną wyróżnić dwa dominujące rodzaje. Jeden z nich - to fantastyka metafizyczna, drugi - parabola mitologiczna.  

źródło opisu: Fragmenty ze Wstępu Jerzego Kwiatkowskiego
źródło okładki: Zdjęcie autorskie