Nowy historycyzm, zwany także poetyką kulturową, jedna z najbardziej heterogenicznych orientacji krytyczno-metodologicznych, istnieje już ponad trzydzieści lat w wielorakich badaniach wybitnych naukowców oraz w programach nauczania amerykańskich i zachodnioeuropejskich szkół wyższych. Zgodnie z założeniami jego twórcy, Stephana Greenblatta, nowy historyzm jest "bardziej kulturową czy też antrolopologiczną" krytyką, która "świadoma roli interpretatora stawia sobie za cel rozumienie literatury jako części systemu znaków, tworzących daną kulturę" (Renaissance Self-Fashioning: From More to Shakespeare). Chociaż zainteresowania naukowe twórcy tej orientacji metodologicznej ograniczyły w początkowym okresie zakres badań do literatury i kultury renesansu, to niedługo potem nowy historycyzm stał się jedną z głównych metodologii we wszelkich krytycznych odmianach kontekstualizacji literatury na przestrzeni wieków i kultur - w tym studiów postkolonialnych, genderowych, biograficznych, materializmu kulturowego i innych. Jakkolwiek na gruncie polskim pojawiło się już parę prac próbujących przybliżyć specyfikę tego ruchu, to ciągle jeszcze jest on stosunkowo mało znany. Poetyka kulturowa Stephena Greenblatta składa się z tłumaczeń dziesięciu esejów ułożonych zgodnie z chronologią ich powstania, co pozwala ukazać rozwój myśli i zainteresowań ich autora. Wyboru dokonano za zgodą autora z dzieł najbardziej reprezentatywnych dla jego twórczości.