Zwykło się narzekać, że nasza literatura nie potrafiła sprostać wyzwaniom politycznym, społecznym, że w 1989 roku - podobnie jak po odwilży 1956 - z pisarskich „szuflad" nie wysypał się rój arcydzieł lub bodaj doniosłych rozliczeniowych utworów, że historia PRL-u i III RP nie ma swojego Wesela, Przedwiośnia, Nienasycenia czy choćby Generała Barcza. Jest w tym oczywiście coś na rzeczy, choć temat ten zasługuje raczej nie tyle na ciągłe żale, ile na pogłębioną refleksję historyków literatury i teoretyków świadomości zbiorowej: warto by się zastanowić, dlaczego impulsy ideowe i estetyczne płynące z „wielkich narracji" dziejów polskich minionego półwiecza generalnie inspirowały nie tyle autorów wartościowej realistyczno-politycznej czy posługującej się czytelną parabolą prozy, ile raczej mitotwórców, postmoderni-stów, liryków prozy, felietonistów itp.