''Ta niewielkich rozmiarów książeczka jest ''powieścią brukową'' -gatunkiem literatury popularnej dość chętnie uprawianym już w XIX wieku. Tyle że ''Suche oczy'' odnoszą się do realiów III Rzeczypospolitej''. Roi się tu więc od agentów bezpieki, szemranych polityków, korupcji, szantaży, ''kwitów'' wyniesionych z pilnie strzeżonych archiwów, porwań i, a jakże, morderstw. U Grońskiego jednak sensacyjna fabuła (...) jest tylko pretekstem, o wiele ważniejszy od akcji jest bowiem w tej powiastce obyczajowy koloryt (...). W ''Suchych oczach'' nie brakuje także przewrotności. Zamiast charakterystyk postaci czytelnik otrzymuje pełny katalog firm, w których ubierają się nuworysze Nowej Polski, z kolei eksagent Adam wykazuje się raczej zbędną w jego fachu wrażliwością literacką (...). Cóż, nie po raz pierwszy okazuje się, że rzeczywistość podsuwa brukowe historie nie gorsze od tworów pisarskiej fantazji.''  

źródło opisu: Sens, 2001