We stand now where two roads diverge. But unlike the roads in Robert Frost's familiar poem, they are not equally fair. The road we have long been traveling is deceptively easy, a smooth superhighway on which we progress with great speed, but at its end lies disaster. The other fork of the road — the one less traveled by — offers our last, our only chance to reach a destination that assures the preservation of the earth.

We walked the concourse, hay crunching under our feet, the smells of popcorn and fried bread haunting the air like candle smoke. We stopped somewhere around the Tilt-A-Whirl, and she turned to me. It was the fourth of July in her gaze. Her ash-blonde hair slept on her shoulders, not a strand worried by the November breeze. She smiled, and I returned the favor. A soft palm whispered across my cheek, and suddenly she was kissing me. We rocked there, in the middle of the concourse, enjoying the flavor of each other, the warmth. We defied the world for a moment, created an impervious bubble that I will forever be able to conjure on lonely nights, when the sandman’s lazy and darker days lay heavily on my mind.

Entuzjaści inwigilacji wysuwają właściwie tylko jeden argument za powszechną kontrolą: jedynym jej celem jest położenie kresu terroryzmowi i zapewnienie bezpieczeństwa ludziom. Niewątpliwie odwoływanie się do zewnętrznego zagrożenia to taktyka często wybierana w historii, by utrzymać społeczeństwo w posłuszeństwie wobec władzy. Od ponad dziesięciu lat rząd USA zagrożeniem ze strony terroryzmu usprawiedliwia mnóstwo radykalnych działań - od zmuszania do wyrzekania się różnych rzeczy, przez tortury, po zabójstwa i inwazję na Irak. Od ataków z 11 września amerykańscy urzędnicy automatycznie rzucają słowo "terroryzm". Stało się ono w większej mierze sloganem i taktyką niż rzeczywistym argumentem czy przekonującym uzasadnieniem działania. W przypadku inwigilacji zaś zdecydowana większość dowodów wskazuje, jak wątpliwe jest to uzasadnienie.
Przede wszystkim znaczna część danych gromadzonych przez NSA w zupełnie oczywisty sposób nie ma nic wspólnego z terroryzmem ani bezpieczeństwem narodowym. Przechwytywanie łączności wielkiej brazylijskiej firmy naftowej Petrobas, szpiegowanie sesji negocjacji na szczycie ekonomicznym, podsłuchiwanie rozmów demokratycznie wybranych przywódców sojuszniczych państw czy gromadzenie rejestrów wszystkich połączeń Amerykanów w żaden sposób nie wiąże się z terroryzmem. Biorąc pod uwagę obecny zakres inwigilacji NSA, zapobieżenie terroryzmowi jest wyraźnie jedynie pretekstem.
Co więcej, argument, że powszechna inwigilacja zapobiegła spiskom terrorystycznym - jak twierdził prezydent Obama i wiele postaci związanych z bezpieczeństwem narodowym - okazał się fałszywy. W grudniu 2013 roku w artykule zatytułowanym Obrona programu telefonicznego NSA przez urzędników może obrócić się wniwecz "Washington Post" cytował sędziego federalnego, który powiedział, że program gromadzenia metadanych telefonicznych jest "niemal na pewno" sprzeczny z konstytucją. I dodał, że Departament Sprawiedliwości nie przedstawił "ani jendego przypadku, w którym analiza zbiorów metadanych NSA rzeczywiście zapobiegła grożącemu atakowi terrorystycznemu".

Prezydent Obama i najważniejsi urzędnicy jego administracji od lat potępiają Chiny za wykorzystywanie możliwości inwigilacji dla korzyści gospodarczych, twierdząc równocześnie, że USA i ich sojusznicy nigdy czegoś takiego nie robią. "Washington Post" cytuje wypowiedź rzecznika NSA, że Departament Obrony, do którego NSA należy, "rzeczywiście wykorzystuje sieci komputerowe", ale nie prowadzi szpiegostwa gospodarczego w żadnej dziedzinie, w tym "cyber".
To że NSA szpieguje z tych właśnie powodów, którym zaprzecza, dowodzą jej własne dokumenty takie jak prezentacja poniżej. Agencja działa na korzyść wielu, jak ich nazywa, "klientów", do których zalicza się nie tylko Biały Dom, Departament Stanu i CIA, ale także instytucje przede wszystkim ekonomiczne, takie jak Biuro Przedstawiciela Handlowego USA oraz departamenty Rolnictwa, Skarbu i Handlu.

Hopefully everyone will [cream their jeans when they read it], because it's the best fucking thing I've ever written.