My friend Kel and I are reading this together because we wanted to see if there were any extra scenes that didn't make it to the show.
There's been a couple of things unfamiliar to me, but I blew through the show so quickly, I honestly cannot tell if they are extra scenes, or just things I don't remember, lol.
Blew through the show in two days, then I bought this.
(I had to add this edition myself. I hope I did it right. I used the publisher's listing, plus a bit of info from BookDepository. I believe both are ok as per the FAQ. BookDepository is a BL affiliate.)
Pielgrzymka Łaski była najgorszą i najpoważniejszą rebelią, jaka miała miejsce za panowania Henryka VIII Tudora (1491-1547). Bunt był bezpośrednią konsekwencją polityki króla wobec klasztorów katolickich, które monarcha nakazał rozwiązać, czasami wręcz przy użyciu naprawdę brutalnych środków. Polityka ta zdezorientowała i rozgniewała większość Anglików. Powstanie wybuchło w Louth w hrabstwie Lincolnshire na początku października 1536 roku. Iskrą zapalną było przybycie tam komisji królewskiej, co miejscowe duchowieństwo wykorzystało do tego, aby zachęcić ludność do wzniecenia ognia. Bunt w Lincolnshire trwał dwa tygodnie, ale tuż obok znajdowało się Yorkshire, gdzie na czele rebelii stanął prawnik Robert Aske (1500-1537). Charyzmatyczny Aske – jako przywódca – sprawił, że bunt bardzo szybko się rozprzestrzenił, zaś niezadowolenie z polityki podatkowej oraz z religijnych nakazów króla było głębokie i powszechne. Licząca około trzydzieści tysięcy ludzi armia wyruszyła w kierunku północnym. Z kolei król Henryk VIII Tudor rozkazał Thomasowi Howardowi, 3. księciu Norfolk (1473-1554) oraz Charlesowi Brandonowi, 1. księciu Suffolk (1484-1545), jak również Jerzemu Talbotowi, 4. hrabiemu Shrewsbury i Waterford (1468-1538) wyruszyć zbrojnie na rebeliantów. W tym czasie jednak Anglia nie posiadała stabilnej armii, a w dodatku większość społeczeństwa sympatyzowała z buntownikami.
W związku z powyższym królewskie siły były bez szans wobec rebeliantów, szczególnie jeśli chodzi o liczebność. Co gorsza, w armii Henryka VIII brakowało sprzętu, a także chęci, aby podjąć działania wojenne wobec swoich rodaków. Poza tym buntownicy byli znacznie lepiej doświadczeni w boju, ponieważ za panowania Henryka VIII niemalże bezustannie walczyli ze Szkotami. Z powodu trudności monarcha podjął zatem działania dyplomatyczne. Trzeba wiedzieć, że powstańcy nie chcieli usunąć króla z tronu, pomimo że jego polityka była dla nich nie do przyjęcia. Ich jedynym pragnieniem było wyremontować rozwiązane i pozamykane klasztory. Rebelianci krytykowali również nisko urodzonych doradców Henryka VIII, a swoją niechęć okazywali głównie królewskiemu kanclerzowi Thomasowi Cromwellowi (ok. 1485-1540). Jego polityka dotycząca przede wszystkim wysokiego opodatkowania doprowadziła ludność do ubóstwa w całej północnej Anglii; nawet książę Norfolk powiedział Henrykowi, że „jest to najbardziej jałowa część królestwa.”
Log in with Facebook 
