Czasem trzeba wziąć na warsztat coś lekkiego. Coś, co nie będzie się wiązało z sci-fi, fantastyką, magią, horrorem czy też kryminałem. Tym razem, postanowiłem, że mój wybór padnie na coś o czym absolutnie nie słyszałem. No dobra wiem tylko tyle, że był film, którego i tak nie miałem ochoty oglądać, ale poza tym nic. Z takim czystym podejściem, bez żadnych oczekiwań i wymagań podszedłem do lektury. I wiecie co? Było fajnie.

 

Pat jakiś czas temu trafił do "złego miejsca". Przed sobą nie jest w stanie tego przyznać, ale my wiemy, że to szpital psychiatryczny. Nie jest tam szczęśliwy, ale szczęśliwie dla niego mama postanowiła przekonać lekarza, że może kontynuować terapię w domowych pieleszach. Tym sposobem nasz bohater trafia na łono społeczeństwa. Wszystko co robi Pat jest podporządkowane próbie przekonania swojej żony do zakończenia "rozłąki" jak to nazywa. Dlatego więc staje się maniakiem ćwiczeń i biegania, czyta książki, które kiedyś Nikki mu polecała i co najważniejsze stara się być miłym dla innych a nie stawiać na swoim. I oczywiście wierzy w szczęśliwe zakończenia. Cokolwiek by się nie stało, on zawsze jest pozytywnie nastawiony do życia. To wręcz przerażające na dłuższą metę. Podczas swojego nowego życia spotyka dziewczynę z sąsiedztwa, Tiffany, która jakiś czas temu straciła męża i się zagubiła. To spotkanie odmienia ich obydwoje. 

 

Czy nie wydaje się wam to nieco naiwne? Dwójka ludzi po przejściach odnajduje siebie i dzięki temu maja szansę wrócić do normalności. To bardzo oklepany sposób na połączenie głównych bohaterów. Tak i ja myślę, ale mimo tego jest coś pogodnego i świeżego w tej książce. Może to, że Pat często swoim pozytywnym nastawieniem prowokuje zabawne sytuacje, albo to ,że on wcale nie patrzy na inne kobiety. To Tiffany musi się dwoić i troić, żeby go  zainteresować. Poza tym bardzo ważny i ciekawy jest wątek rodziców głównego bohatera, a dokładnie jego ojca. Facet, którego nastrój uzależniony jest od wyników ulubionej drużyny footbolu amerykańskiego. Dopóki wygrywają jest super. Gdy zaczyna się zła passa rodzina przestaje istnieć. Ot ciekawy związek ze sportem.

 

"Poradnik pozytywnego myślenia" to miły w odbiorze przerywnik miedzy czymś poważniejszym. Miły zarówno w czytaniu, jak i w słuchaniu, bo w moim przypadku do ucha szeptał mi Zbigniew Zamachowski, który świetnie sprawdził się w tej roli. Chyba poszukam wiecej audiobooków w jego wykonaniu. Jeżeli chcecie się trochę pośmiać a trochę zadumać to jest to idealna pozycja. Jeżeli szukacie czegoś poważniejszego, to tutaj nie szukajcie.

Jest to powieść mega pozytywna. Pomimo tego, co Pata spotkało, on wciąż wierzył w szczęśliwego zakończenie. Jego wiara w miłość, happy end była niesamowita.
"Poradnik pozytywnego myślenia" czyta się szybko. Czas przy tej lekturza mija przyjemnie. A sama książka jest wspaniała... i lekka... i przyjemna. Po prostu pozytywna.

Może coś o bohaterach? Pat - sympatyczny koleść, który powoli dowiaduje się prawdy o tym, co się stało. Uwielniam Pata ;) Tiffany tak inna od Pata, a jednak podobna. Coś ich łączy już od pierwszych chwil. Mama Pata - urocza, kochana... a tata - na początku go nie potrafiłam polubić, ale rozumiałam, dlaczego jest jaki jest. Terapeuta Pata - taki niby kolega, niby terapeuta. Fajna postać, która naprawdę pomogła Patowi.

"Poradnik pozytywnego myślenia" to historia Pata widziana jego oczami. Poznawanie nowych elemetów układanki wtedy, gdy Pat je poznawał. Lubię, gdy tak się przestawia historię. Lubię, gdy widzimy historię tak jak widzi ją główny bohater. Wtedy bardziej się wczuwam, potrafię lepiej odczuć to, co on czuje i dlaczego.

"Poradnik pozytywnego myślenia" to historia o miłości. Niby historia o miłości, ale też poznawanie siebie, prawdy o sobie. Romantyczna historia, która nie do końca jest romansem. Ciekawa, interesująca książka, w której pokazana jest zwykła i (być może) nudna codzienność bohatera. I choć Pat ma swoje rytuały, które musi robić codziennie, to i tak jest ciekawie.

Książkę gorąco polecam.

O Poradniku pozytywnego myślenia zrobiło się bardzo głośno. Ekranizacja z udziałem męskiego ideału (dla większości) Bradleya Coopera i wschodzącej gwiazdy młodego pokolenia Jennifer Lawrence, okazała się nie tylko kasowym hitem, ale i oskarowym faworytem. Książka Matthew Quicka szybko wskoczyła na wysokie miejsca w rankingach sprzedaży, choć od jej publikacji minęło kilka lat. I niech mi ktoś powie, że nie ma czegoś takiego, jak magia kina! Poradnik pozytywnego myślenia to opowieść o dwójce młodych ludzi. On - kiedyś nauczyciel historii, trener szkolnej drużyny, wielki fan futbolu. Teraz - mężczyzna ze sporymi zaburzeniami psychicznymi. Jego choroba to wynik rozstania z żoną Nikki, a sam Pat stara się ją ze wszystkich sił pokonać, by znów zdobyć serce ukochanej. W jego pamięci są jednak pewne luki, a ich uzupełnienie przywróci dawne cierpienie i agresję. Na razie Pat stara się czytać książki, które niegdyś zachwalała Nikki, stosować pozytywne myślenie, a każdego napotkanego człowieka obdarzać sympatią. Także i Tiffany ma za sobą trudną przeszłość. Po utracie męża przeszła załamanie nerwowe, a teraz dodatkowo cierpi na nimfomanię. Gdy spotyka Pata na kolacji u siostry, podświadomie czuje, że jest on jej bliski, że rozumie jej ból. Ale Tiffany ma problemy z nawiązywaniem kontaktu z drugim człowiekiem. Bez słowa towarzyszy Patowi podczas joggingu, nie chce słyszeć o sporcie i Nikki. Chce jednak mu pomóc, choć metody, które przyjmie wydają się nieco brutalne. W Poradniku pozytywnego myślenia niełatwo o szczęście. Książka, która jest pamiętnikiem pisanym przez Pata, to obraz cierpienia, zawodu, rozczarowań i trudnych relacji międzyludzkich. Bo oprócz problemów w związku, głównemu bohaterowi doskwierają problemy natury rodzinnej. Nadopiekuńczość matki i obsesyjna wręcz chęć chronienia syna przed złem, sprawiają, że żyje on w szczelnym kokonie. Relacje z ojcem przedstawiają się niemal tragicznie - syn z chorobą psychiczną nie jest powodem do dumy. Jest problemem i Pat odczuwa to każdego dnia. Trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Drażnił mnie styl w jakim została napisana. Przez początkowe strony byłam pewna, że jest to wina autora. Później przekonałam się, że to celowy zabieg. Niechlujność i chaos miały oddać stan samego Pata, uwiarygodnić fakt, że książka to pamiętnik człowieka o chwiejnej psychice. Forma pamiętnika niesie ze sobą także skąpą ilość informacji i wątków. Dane jest nam zobaczyć świat widziany oczyma głównego bohatera. Brakuje w nim dystansu. I chyba książka nieco na tym traci. Poradnik pozytywnego myślenia niczym nas też nie zaskoczy. Łatwo przewidzieć jak potoczą się losy Tiffany i Pata. Jedyne, co może nas zastanawiać to wydarzenia z przeszłości. Chcemy poznać prawdę o tym, jak doszło do rozstania Pata i Nikki, ale mimo wszystko możemy domyśleć się, co spowodowało napad agresji u głównego bohatera - zazdrość i zdrada. Jednak Poradnik pozytywnego myślenia krzyczy, że każdy ma prawo do szczęścia. Że o przeszłości czasem należy zapomnieć - wyciągnąć jedynie wnioski i iść naprzód. Matthew Quick dowodzi, że nawet wieloletni związek może ulec przeobrażeniom - tak jak w przypadku rodziców Pata. Ale czy Poradnik pozytywnego myślenia to jedyna książka poruszająca tematy relacji międzyludzkich? Na fali popularności i filmu i książki, warto po nią sięgnąć. Warto wyrobić sobie własne zdanie, bo jak widać po opiniach krążących po internecie, Poradnik pozytywnego myślenia generuje skrajne oceny. Nie jest to książka obszerna, szybko się ją czyta, więc nawet jeśli na końcu znajdziecie nic innego tylko rozczarowanie, nie będziecie żałowali zmarnowanego czasu. Ja wystawiam ocenę neutralną - nie jest to zła powieść, ale i też mnie nie zachwyciła. Na pewno też do niej nie wrócę, na pewno też nie będę o niej długo pamiętała. Ot, kolejna pozycja na liście.

Jesień czy Zima? potrzebujesz kopa pozytywnej energii? poznaj Pata. Książka mnie wciągnęła, przeczytałam ją zachłannie, przed obejrzeniem filmu /tak to jest zdecydowanie! odpowiednia kolejność/. Zabawna historia dwojga życiowych ekscentryków. Warto po nią sięgnąć i nauczyć się czegoś z podejścia do życia głównego bohatera, jego "nakręcenie" śmieszy i uwaga! bo upór w dążeniu do celu może się udzielić :) Po przeczytaniu żal mi było ją odkładać i ciekawa jestem czy polubię równie mocno bohaterów kolejnej książki M. Quicka.

W 9 na 10 przypadków ekranizacja nie może równać się z książką. Mimo całej wspaniałości kina i jego niezaprzeczalnej magii, filmy wypadają po prostu płytko przy książkach, w których złożoność i ilość przenoszonych informacji jest nieporównywalnie większa od tego, co może zaoferować nam największy nawet ekran. W przypadku „Poradnika Pozytywnego Myślenia” twórcy filmu postanowili uciec od tej zależności tworząc prawie zupełnie inną opowieść. Film przypadł mi do gustu (żeby tylko), więc postanowiłem sięgnąć też jego pierwowzór.

 

W obu przypadkach historię swojego życia, czy raczej jego części, opowiada Pat Peoples. To narrator pamiętnika, który właśnie wyszedł warunkowo z zakładu zamkniętego, w którym spędził dłuższy czas. Jak dotąd jego życie nie wyglądało najlepiej, ale teraz Pat ma zamiar to wszystko naprawić. Wiedziony hiperoptymizmem pragnie odzyskać byłą żonę, niestety ta nie chce mieć z nim nic wspólnego. By osiągnąć swój cel zmaga się z chorobą i całym światem, niestarającym się bynajmniej mu pomóc. I chociaż główny bohater nie wszystko rozumie, ma jednak olbrzymi zapas energii oraz wiary i ma zamiar przeżyć życie jakby to był amerykański film. Wszystko to okraszone jest opisami futbolu amerykańskiego, na którym niestety w ogóle się nie znam.

 

Bardzo lubię wszystkie powieści i filmy psychologiczne, analizujące człowieka i jego zachowanie, relacje z innymi oraz sposób bycia, szczególnie w trudnych sytuacji, a to właśnie książka tego typu. W „Poradniku”, dzięki pierwszoosobowej narracji, najlepiej poznajemy „chory” umysł Pata oraz jego stosunki z najbliższymi członkami rodziny i przyjaciółmi. Nie jest to bynajmniej naukowa powieść o psychologii, ale często prowokujący do refleksji opis świata z innej perspektywy. I tak niektóre spostrzeżenia Pata, które czyni wobec chorych osób można bez problemu zastosować również w przypadku zdrowych ludzi – np. banał, że zwykle oceniamy, a nie staramy się zrozumieć innych.

 

Książka, za sprawą podejścia Pata, jest utrzymana w bardzo optymistycznym tonie. Niezachwiana wiara głównego bohatera w szczęśliwe zakończenie jest niesłychanie zaraźliwa i już po kilkudziesięciu stronach kibicowałem Patowi z całych sił. Prawdopodobnie dlatego, że Pat nie tylko ma „życzenie” jak zakończyć ma się cała historia - on aktywnie dąży do tego, niczego nie zostawiając przypadkowi. Przez kilka dni po przeczytaniu „Poradnika” ja również chodziłem wypełniony pozytywną energią i było to zdecydowanie fajne uczucie.

 

Jeśli chodzi o wiarygodność wykreowanych postaci, Pat i jego rodzina wydają mi się całkiem nieźle przygotowani. W narratorze można znaleźć kilka dziwnych i sprzecznych zachowań, ale podciągam to pod jego chorobę psychiczną, a nie przeoczenia autora. Jego mama to wybitnie nadopiekuńcza kobieta, zachowaniami przypominająca mi moją babcię, a ojciec równoważy to udając, że nie posiada syna. Właśnie relacja taty z Patem najbardziej przypadła mi do gustu: uważam, że jest bardzo dobrze przedstawionym wycinkiem wieloletniego konfliktu, z odwilżami, ochłodzeniami i całą złożonością takich trudnych sytuacji.

 

Podsumowując, „Poradnik Pozytywnego Myślenia” jest raczej lekką, i mającą nastawić optymistycznie do świata książką. Forma pamiętnika może utrudniać czytanie, szczególnie, że czasem jest to pamiętnik pisany w czasie teraźniejszym, a część historii opowiedziana jest poprzez listy. Napełnia czytelnika dobrą energią, co najmniej na jakiś czas, i myślę, że na pewno kiedyś jeszcze do niej wrócę.

 

Uwaga, drobny (ale dotyczący samego końca książki) spoiler

 

Chyba największym plusem książki było dla mnie zakończenie. W przeciwieństwie do filmu, nie ma tutaj typowego happy endu, a końcowe relacje Pata i Tiffany to tylko przyjaźń, chociaż z perspektywą rozwoju w coś więcej. Podoba mi się to ze względu na szczyptę realizmu – jednak nie wszystko jest takie super i hura ;)