Przeczytałem 40 z 245 stron i...  więcej nie będzie!

BARDZO rzadko przerywam definitywnie czytanie, ale tej książki nie mam siły dalej męczyć.

Może jestem totalnym prostakiem noszącym prochowiec wpuszczony w spodnie i chodzącym w białych skarpetkach w sandałach a nawet japonkach, ale ta książka jest dla totalnym niewypałem, działa na mnie jak płachta na byki i budzi pierwotne instynkty przydrożnego zbója. Bezgraniczna głupota głównej bohaterki drażni mnie tak, że nie jestem w stanie skupić się na czytaniu.

W mojej ocenie na 5 gwiazdek ta książka zasługuje maksymalnie na -4

Muszę przyznać, że mając w pamięci fatalne zakończenie przez Zygmunta Miłoszewskiego książki „Gniew” zabierałem się do „Bezcennego” ze sporą obawą i rezerwą. Jednak już po przeczytaniu pierwszych dwóch rozdziałów wiedziałem, że moje obawy były całkowicie bezpodstawne. Już od pierwszych stron czytelnik porwany jest przez bardzo wartka akcję, której tempo nie spada praktycznie do ostatniego zdania. Autor po raz kolejny udowodnił, że potrafi wymyślić dobrą historię, która następnie w perfekcyjny sposób „sprzedaje”. Przy tej książce nie sposób się nudzić, a wręcz trudno się od niej oderwać.

Bohaterowie, jak zwykle u Miłoszewskiego, nie są przerysowani i mają swoje ułomności, co znajduje moje szczególne uznanie podczas czytania i oceniania książek. Nikt tu nie jest fanatycznie pozytywną lub negatywną postacią. Czytelnik bardzo często „atakowany” jest nagłym zwrotem akcji lub zmianą zachowania bohaterów.     

Informacje dotyczące historii sztuki są dawkowane w sposób przyjazny nawet dla takich dyletantów jak ja, mających problem z odróżnieniem czym się różnią „zabytki” od „zbytków” (dla zainteresowanych mała podpowiedz: w zabytkach nie robi się zbytków, a ze zbytków zabytków :)  )

Każdy Odbiorca znajdzie tu coś dla siebie: mamy tu trochę kryminału, political fiction, sensacji oraz sporą garść wiadomości dotyczących historią sztuki, historii powszechnej oraz stosunków społeczno-politycznych.

Gorąco polecam!

Książkę czyta się jednym tchem i trudno się od niej oderwać. To perfekcyjnie przedstawiony na faktach dokument ukazujący walkę z fanatyzmem i ideologią faszystowską. Autor pokazuje czytelnikowi faktyczny, a nie ten kreowany przez propagandę, obraz życia w Berlinie.

Książka ukazuje walkę małżeństwa Elise i Ottona Hamplów (w książce nazwisko zmieniono na Quangel) z panującym fanatyzmem hitlerowskim. Po śmierci brata Elise (w książce syna Hamplów) postanawiają oni pisać anonimowe kartki pocztowe demaskujące propagandę sukcesu nazizmu. Swoje kartki zostawiali w latach 1940-1942 w miejscach publicznych licząc na to że trafia one do społeczeństwa.
Odbiorca styka się powszechna plagą donosicielstwa i zaślepienia społeczeństwa, prawie na własnej skórze czuje metody działania policji i gestapo.

Gorąco polecam!

Bardzo dobrze napisana książka przedstawiająca losy chłopca który trafia do japońskiego obozu jenieckiego gdzie musi stawić czoło brutalnemu życiu w niewoli.

Czytałem tą książkę wielokrotnie i pewnie jeszcze nie raz po nia sięgnę.

 Czytałem ta książkę już chyba z 10 razy i za każdym razem dobrze się przy niej bawię i odkrywam w niej coś nowego