Operacja alfabet - Al MacCuish Tak jak Agnieszka - której uprzejmości zawdzęczam to, że tytuł polskiej wersji "Alfabetu" na GR nie zawiera szalonego ciągu cyfr wstukanego przez moją córkę - jestem mocno zdziwiona faktem, ze nigdy o tej książce nie słyszałam. Fakt, wydano ją w 2011, jeszcze zanim się "ubranżowiłam", ale jest naprawdę o niebo lepsza od większości aktualnie modnych ilustrowanych książek dla młodszych dzieci, gdzie często widać przerost formy nad treścią ("Narodziny księżniczki" - kupiłam ze względu na nagrody, żałuję), a do tego często przerost oryginalności nad estetyką ([b:Pięciu nieudanych|28239765|Pięciu nieudanych|Beatrice Alemagna|https://s.gr-assets.com/assets/nophoto/book/50x75-a91bf249278a81aabab721ef782c4a74.png|43981763], [b:Ignatek szuka przyjaciela|28245948|Ignatek szuka przyjaciela|Paweł Pawlak|https://s.gr-assets.com/assets/nophoto/book/50x75-a91bf249278a81aabab721ef782c4a74.png|48280654]).

Tu nie. Ilustracje są przyjemnie oldschoolowe, z Anglią z lat 60. w tle; historia jest długa i wciągająca, w sam raz dla dziecka, które weszło na etap zastanawiania się, o co właściwie chodzi z literkami i dlaczego mama ciągle się w nie patrzy (ok. 3 i pół roku), lub starszego.

Mimo całej mojej sympatii do autorki muszę przyznać, że książka mnie rozczarowała. Miało być bezkompromisowo i po bandzie, gwiazdy miały z obawy przed "Bombą" po nocach nie spać, a tu... Nic szczególnego, większość historii znana z kolorowych pisemek, jeśli już ktoś jest krytykowany to raczej dość zachowawczo (może obawa przed pozwami?), częściej natknąć się można na jakieś dziwaczne hołdy składane gwiazdom , które autorka zna osobiście. Dla osób interesujących się show biznesem (a do takich chyba ta książka jest adresowana)raczej nic ciekawego tu nie ma. Poza tym już dziś, niewiele ponad rok po wydaniu, "Bomba" jest w wielu momentach mocno nieaktualna. Widać jednak, że w przeciwieństwie do wielu "dzieł" tzw. literatury celebryckiej, za tym dziełem nie stoi ghost writer - i to się chwali. Tak czy inaczej - w mojej opinii - nie warto.

ONA:

 

Jerzy Stuhr dawno, dawno temu, kiedy ja nie byłam nawet w planach, a Dejw kończył już studia, zaśpiewał w Opolu piosenkę „Śpiewać każdy może”. Wiadomo. Ale czasy się zmieniły. Czasownik „śpiewać” został wyparty przez inny. Jaki?

Pisać.