Każdy jest inny, ale łączą nas wspólne cechy. Niektórzy chcą się wyróżniać, a inni naśladują swoich idoli. Chcemy być indywidualistami, ale nie odstając jednocześnie od grupy. Chcemy być podziwiani, lepsi. Niektórzy żyją według moralnych zasad, inni naginają je do swojej woli. Introwertykom nie przeszkadza samotność, ale chyba nikt nie chce żyć sam ze sobą do końca życia, bo co, jak co, ale miło jest porozmawiać z kimś, z kim dzielimy wspólne pasje, albo podyskutować z kimś, kto ma odmienne zdanie na każdy temat.

 

Carrie to dziewczyna, której nikt nie zna. Jest poniekąd zgorzkniała i nie potrafi dostosować swoich żelaznych zasad do tego, by kogoś poznać. Być może jest nieco nieśmiała. Jej ulubionym zajęciem jest spanie, czytanie i oglądanie stu najlepszych filmów. Podczas wizyty u swojego terapeuty, dostaje od niego listę z kilkoma punktami, które musi wykonać, by jej relacje z ludźmi się poprawiły, a ciągła samotność została zastąpiona radością z życia.

 

Bohaterka powieści Caren Lissner ukończyła jedną z prestiżowych uczelni w wieku dziewiętnastu lat, dzięki swojej niebywałej inteligencji oraz mądrości przeskoczyła kilka klas. Być może to wydarzenie spowodowało to, że nie potrafiła się z nikim zaprzyjaźnić. Oceniała z góry ludzi, dopiero plan opracowany przez doktora Petrova zrodził w niej poczucie dążenia do celu. Czy zdołała wykonać choćby mały krok by przełamać swoje uprzedzenia?

 

Powiem szczerze – nie była to najbardziej porywająca książka, jaką czytałam. Niewiele spektakularnych rzeczy się zdarzyło, a akcja toczyła się raczej spokojnie. Czytając miałam wrażenie, jakbym czytała pamiętnik, a nie powieść. Autorka zastosowała narrację pierwszoosobową, co było całkiem dobrym posunięciem. Czytelnik ma okazję dogłębnie poznać myśli głównej bohaterki, a także poznać świat od jej strony. Książka pełna jest opisów, wspomnień i bieżących wydarzeń, w które zaplątana jest Carrie. Nieco mniej doświadczamy dialogów. Nie mniej jednak, nadaje to charakter oraz unikalność historii.

 

Miałam nadzieję na lekką, typową dla nastolatek opowiastkę. Tymczasem otrzymałam nieco cięższą, ale dobrą lekturę. Często odnajdowałam siebie w głównej bohaterce, co mnie szokowało, ale równie często irytowała mnie swoim zachowaniem oraz myślami. Czytelnik obserwuje, jak dziewiętnastoletnia, ale znacznie starsza duchem dziewczyna podejmuje ryzyko wyjścia ze swojej strefy komfortu. Zaimponowała mi i dała wiele do zrozumienia.

 

Przed przeczytaniem myślałam, że Carrie Pilby. Nieznośnie genialna to głupiutka oraz zabawna powieść. Zabawna była, jeśli czytelnik zrozumie poczucie humoru głównej bohaterki. Nie mniej jednak, tą przygodę uznaję ze udaną. Miło było poznać kogoś, kto jest tak bardzo podobny do mnie. Bohaterka zauroczyła mnie i z całego serca życzę jej jak najlepiej.

I was expecting a fun, light, quirky read. The cover certainly leads you to believe so and I have a feeling that had I known that the book was way more serious than I was bargaining for, I would have been better prepared to read it. Because Carrie Pilby is most certainly not chick lit.As the synopsis reveals, Carrie is a genius. A genius who has trouble fitting in, getting along; indeed she doesn’t understand the need for her to do so.Well okay, I’ll just come right out and say it: I didn’t like the book.It doesn’t mean that the book is horrible but it’s just that I couldn’t relate to the protagonist and for me, that is a total necessity. The writing itself is interesting. Lissner’s observations on the world are spot on and her descriptions about being alone and not fitting in – not being able to fit in – ring poignantly true.The story is not a story. Not in the traditional sense of the word. It is, as a fellow reviewer said, a “character study.” And I was not prepared to be barraged by the overwhelming details – it was actually exhausting. I understand the need for internal monologues, I do. A discourse on the world today and all the ten thousand things wrong with it. But there was seriously too much of it. Things done in moderation have a more piercing effect. In fact, my eyes sort of started glazing over.And Carrie – the so called genius – well, she graduated from Havard at 18, so she is a genius – just annoyed me. Really, really annoyed me. She is an elitist who believe that the only people worth socializing with are those with an IQ as large as hers. The rest of the people are beneath her with their stupidity making them unable to maintain a conversation with her. She also thinks the rest of the world is immoral, has too much sex and again, beneath her because of their immorality. I understand that these thoughts might be her way to safeguard herself from rejection by people but frankly, it doesn’t endear her to me one bit.She refuses to get a job (make use of all that genius) and lives on her father’s money to which she feels entitled because he tells her a Big Lie (which seriously does not even register on the lie-o-meter). She had an affair with her 40-plus English Professor when she was 16 (skeevy!) and then got dumped because she refused to say a certain word or phrase he wanted her to say while they were getting steamy under the sheets (again, skeevy).The book contains a thwarted lesbian experience, other sexual experiences of some variety and perhaps a certain thawing in her opinion of the world.I really wanted to like this book. But other than its misrepresentation as a Chick Lit (it reads nothing like the cover would have you believe), and the waspish voice of its protagonist, I didn’t come away with much. Sadly.

I'm not really sure what to say about this book. There didn't really happen a lot in the book, but I liked it. I'll edit this when I'm a bit more coherent (I need to sleep..)

I'm not too sure what I think of this book. It's about a girl who's always been very intelligent for her age, so she's been pushed forward in school, and therefore have no idea how to act around peers. I enjoyed reading it, but it didn't leave a lasting impression on me, so I don't think I'll read it again.