Zbiór reportaży Hanny Krall, które ukazują obyczajowy fresk przedstawiający wojenną rzeczywistość na granicy wspomnienia, snu i faktu. Choć przy opisywaniu tragicznych wydarzeń łatwo popaść w patos, w książce tej nie odnajdziemy tonu podniosłego. Pisarka wie, że losy bohaterów są wystarczająco smutne i taki ton brzmiałby fałszywie. Najważniejszą sprawą w twórczości Krall nie jest tragedia polskich Żydów, lecz tragizm ludzkiego istnienia i wyborów. Autorka mówi o tym poprzez opowiadania o losach ofiar Holocaustu. Nie pozostawia wątpliwości, że ci, którzy Zagładę przeżyli, również są ofiarami. Tak jak bohaterka opowiadania Życie, która przeżyła getto, ale po wojnie próbowała trzykrotnie popełnić samobójstwo. Tragizm istnienia potęgują przypadek i wybory, na które ludzie bywają skazani w sytuacjach ekstremalnych.

Książka otrzymała Nagrodę Wielką Fundacji Kultury (1999) oraz Nagrodę Porozumienia Europejskiego (Lipsk 2000).