Poezja to jedna z form egzystencji (nie tylko zresztą poezja) – egzystencji odbieranej przez dokuczliwą świadomość, że fundamentalnych pytań o sens życia, nasz stosunek do innych, a więc także o miłość, o przyjaźń, o naturę czasu, mechanizmy jego przeżywania, o naturę wiary, kreacji do twórczych działań; że tych fundamentalnych pytań zgubić się nie da, choć bez nich prawdopodobnie wygodniej, lżej, a nawet bezpieczniej w dzisiejszym świecie. Świadomość ta idzie w parze z czymś, co niezręcznie określi dziecięca naiwność, a może to tylko otwartość na świat i wrażliwość na jego przygniatającą, no i często radosną wielobarwność. Tak właśnie odczytuję metaforę „głowy przygniatającej świat”, którą autor wyeksponował w swoim zbiorze; tak pojmuję „historię pewnego nałogu”, o którym pisze w swoim tomie Pan Krzysztof. Krótko mówiąc stwierdzam, iż Pan Krzysztof jest tej ufnej naiwności pełen. (...) Nie sposób być poetą bez zakorzenienia – zakorzenienia aż do bólu – w języku, w którym się pisze. Na pierwszy rzut oka W poprzek dostarcza mało pretekstów do tej banalizacji, o wiele więcej wiersze, które w tym tomie się nie znalazły – wiersze wcześniejsze – tym niemniej Pan Krzysztof także udowadnia, że – mówiąc słowami innego poety – „Człowiek jest tym co czyta”, a cóż dopiero homo scribens, którym autor W poprzek często – coraz częściej – bywa. Chcę jedynie zaznaczyć, że poezja Pana Krzysztofa nie jest odizolowana od rytmu literackich napięć i nie jest to tylko liryczny pamiętnik eksponujący intymność i bezpośredniość. Widać w tych wierszach, że autor uważnie wsłuchuje się w poetyckie, literackie głosy zarówno starych mistrzów, jak i młodych gniewnych, choć – i to jest tu ten niewątpliwy walor tej poezji – bardzo dyskretnie wiedzę w tej materii ujawnia. A zatem na brak językowego słuchu i osłuchania Niewrzęda także narzekać nie może.
Mirosław Lalak, z laudacji wygłoszonej podczas promocji tomu W poprzek  

źródło opisu: Wydawnictwo Forma, 1998
źródło okładki: http://www.wforma.eu/205,w-poprzek.html