Fenomen światowej kariery Sándora Máraiego jest zjawiskiem jedynym w swym rodzaju. Oto na przełomie stuleci, w ciągu zaledwie dekady, z pisarza zupełnie nieznanego szerszym kręgom publiczności literackiej, zapoznanego w kraju ojczystym, stał się powszechnie uznanym klasykiem literatury europejskiej i zarazem twórcą budzącym najżywsze zainteresowanie czytelników. Jego poezja jest raczej dramatem racji moralnych i rozpoznań intelektualnych aniżeli swobodną grą wyobraźni (pewne próby poszukiwania wyrazu w tych rejestrach podejmował we wczesnej twórczości). Cechuje ją na ogół retoryczność, zawsze górująca nad "malarskim" obrazowaniem i tylko sporadycznie ustępująca miejsca czemuś, co zwykło się określać jako prostotę wyrazu. W tym wszystkim odnajdujemy istotne cechy osobowości autora, wyczuwalne również w jego prozie. Bo taki jest Márai: niekiedy odpychający, częściej przyciągający. Fascynujący. [Jerzy Snopek]