Stefan Napierski (1899-1940) współtworzył międzywojenne życie literackie jako poeta, tłumacz i krytyk literacki. W swojej twórczości krytycznoliterackiej koncentrował się przede wszystkim na dwóch obszarach. Po pierwsze, był uważnym obserwatorem i niestrudzonym komentatorem literatury polskiej. W latach 1924-1934 na łamach Wiadomości Literackich prowadził regularnie dział recenzji poetyckich pod nazwą U poetów. Publikował ponadto na łamach Skamandra, Wiadomości Literackich, Drogi, Pionu czy wydawanego własnym sumptem miesięcznika Ateneum. Po drugie, ważny obszar krytycznoliterackich zainteresowań Napierskiego stanowiła literatura światowa i powszechnie był on uznawany w tej dziedzinie za jedną z najbardziej kompetentnych osób w okresie międzywojennym (np. przez Irzykowskiego). zasłużył na tę opinię między innymi jako autor świetnych esejów o twórczości Prousta, Manna, Conrada, Gide&a czy Cocteau. W swoich krytycznych diagnozach Napierski łączył te dwie perspektywy: jak mało kto potrafił trafnie umieszczać najważniejsze polskie zjawiska literackie w kontekście szerszych europejskich nurtów. I między innymi dzięki takiemu spojrzeniu pisma krytyczne Napierskiego stają się aktualne obecnie, kiedy to polska literatura Dwudziestolecia zaczyna być opisywana jako część literackiej formacji modernistycznej rozwijającej się równolegle w Polsce i Europie w ciągu niemal całego XX wieku.