Bardzo obfita i zróżnicowana poezja Kazimierza Wierzyńskiego przyjmowana była z uznaniem, a często z entuzjazmem, przez czytelników o odmiennych doświadczeniach życiowych i estetycznych, wywodzących się z rozmaitych środowisk i pokoleń, reprezentujących różne poziomy intelektualne. Radosne, żywiołowe wiersze zamieszczone w pierwszych tomach były ulubionymi lekturami wrażliwych studentów i oczytanych pensjonarek w pierwszych latach niepodległości; patriotyczne utwory pisane w czasie II wojny światowej sprawiły, że Wierzyński był „najulubieńszym poetą żołnierza polskiego w drugiej wojnie”, jak napisał Jan Bielatowicz; powojenne nostalgiczne lub gniewnie satyryczne teksty budziły zainteresowanie nawet słuchaczy i czytelników rzadko sięgających po współczesną lirykę (ze wstępu Krzysztofa Dybciaka).  

źródło opisu: Ossolineum 1991
źródło okładki: Zdjęcie autorskie