Książka Jana Marxa, wybitnego krytyka i eseisty, poświęcona jest najsławniejszej grupie dwudziestolecia międzywojennego. Zawiera wybór wierszy oraz eseje o Tuwimie, Wierzyńskim, Iwaszkiewiczu, Słonimskim, Lechoniu i Balińskim poddające celnej i błyskotliwej reinterpretacji i demitologizacji ogromną spuściznę poetycką skamandrytów i pokazujące co żywego i trwałego pozostało z tamtych wierszy pisanych w ciągu trzech epok.
„Skamandryci” to pierwsza książka krytyczna o pikadorczykach napisana bez wyznawczo-adoracyjnej rewerencji i inercyjnego zachwytu, z jakim krytycy kilku generacji pisali, z reguły na klęczkach i z kadzidłem w ręku, swe panegiryczne rozprawy, eseje i książki o „pięknej plejadzie”.
Dociekliwości krytyczna i demaskatorska pasja Autora wsparta narracyjnym wigorem, nie hamowanym rytualnymi w naszej krytyce literackiej – pietyzmem i aluzyjnością, obłudą i pruderią, układnością i koteryjnością sprawiły, że wizerunki twórcze sześciu klasyków dwudziestowiecznej polskiej poezji, po rozproszeniu kadzidlanych dymów hagiografii, stały się bardziej frapujące, gdyż pokazani zostali jako ludzie żywi, a nie hieratyczne, papierowe manekiny modelowane stosownie do zmieniających się koniunktur.  

źródło opisu: Z okładki