Polskość Fredry – wbrew jego krytykom i apologetom – wydaje się instynktowna, nie wyrozumowana i antyprogramowa, niezamierzona i naturalna – bowiem wyrastająca na gruncie drobnych obserwacji obyczajowych oraz scenicznych wcieleń znanych Fredrze pierwowzorów. Pozorna nieważkość zwyczajnych sytuacji łączy się tu z szeroką, odważną kompozycją o głównie ludycznym nastawieniu, kapryśny wzór zabawy (także zabawy konwencją) przełamuje realistyczny zapis świata. Birbanterie, papkinady, jowialszczyzna, cześnikopańskość – niosą uteatralizowaną esencję narodowego charakteru. W tym portrecie rozpoznawano się nie od dzisiaj. Był to konterfekt tzw. wiecznej polskości.  

źródło opisu: Opis autorski
źródło okładki: Zdjęcie autorskie