W latach pięćdziesiątych wsie położone wysoko pod pirenejskimi szczytami zaczynają się wyludniać, ludzie schodzą na niziny w poszukiwaniu wygodniejszego i bardziej dostatniego życia. Andres Sosas pozostaje w Ainielle sam i przez wiele lat samotnie walczy z drapieżną przyrodą, zniszczeniem i własną starością. Powieść Llamazaresa jest monologiem tego ostatniego mieszkańca. W żółtym deszczu jesiennych liści metaforze upływającego czasu i nieśmiertelnej pamięci głos chorego na samotność bohatera przywołuje dawnych mieszkańców Ainielle, którzy umarli lub zeszli na niziny, i kreśli piękny obraz drapieżnej przyrody oraz walki człowieka z samym sobą. Prosta a zarazem pełna deikatnej poezji proza Llamazaresa uwodzi czytelnika, tworząc przejmujący klimat literacki, który towarzyszy uzależnionym od sił przyrody i od nowych czasów losom bohatera i jego rodziny.