Uznany za stosowny humor religijny ma swoje stałe, ale i historycznie zmienne miary. Są tematy i obrzędy, których włączanie do dowcipów uważane jest, choć nie zawsze było, za niedopuszczalne. Są i takie prawdy i zasady, które nie tracą swej powagi, chociaż obrastają żartami, jak na przykład niebo i piekło z ich lokatorami, przykazania i praktyki pobożne, cnoty i grzechy. Nadto dzień powszedni każdej społeczności, także kościelnej, przynosi sporo komicznych sytuacji. Sprzyja to powstawaniu dykteryjek i anegdot. Ich bohaterami są często duchowni. W ich bowiem postępowaniu świat sakralny kontrastuje z ludzkimi przywarami i śmiesznostkami wyraźniej niż u pozostałych chrześcijan.  

źródło opisu: Wydawnictwo M, 2012.
źródło okładki: www.wydm.pl