Fabuła jest zbudowana inaczej, niż to przyjęte, nie ma dialogów, i nie sposób uwierzyć w każde słowo narratora. Dużo uwagi przyciąga tło : można rozpoznać coś znajomego. Ale to nie jest książka o mieście. Raczej o życiu. I śmierci.

To poetycka książka o budowaniu i rozpadaniu się miasta. Dramatyczna przypowieść o umieraniu marzenia o doskonałości i rodzeniu się marzeń innych, mniej lub bardziej fałszywych i fałszujących rzeczywistość, paradoksalnie coraz mniej realna. Gdy umiera entuzjazm i wiara w nowy wspaniały świat, zostaje kawałek cegły, starego plakatu czy waciaka. Gdy ta wiara jest wszechogarniająca, karleje rzeczywistość, paradoksalnie coraz mniej realna. Magdalena Tulli dziwi się nieustannie maszynerią świata, bada ją, opisuje, odkrywając niezliczone paradoksy i absurdy. Kpi z uroszczeń i urojeń umysłu, przeraża się, gdy po nich zostaje tylko pustka. Miasto, które opisuje Tulli, zostało oddzielone od swych korzeni, zaprogramowano je i zbudowano jak doskonałą maszynę, która musiała się popsuć, zużyć. Niedoskonały świat, stale w ruchu, co pewien czas tworzony od początku, niepomny dawnych planów, napędzany ludzkimi pretensjami do doskonałości.