Andrzej Barański tworzy kino o niekonwencjonalnej dramaturgii. Reżyser programowo unika sensacyjnych wątków i zaskakującej intrygi. Kładzie nacisk na to, co dzieje się między zdarzeniami i z pietyzmem traktuje każdy szczegół. Jak sam mówi, jego filmy należy mierzyć w centymetrach, a nie w metrach.

O potędze polskiego kina nierzadko decydował jego związek z literaturą. Po 1989 roku, kiedy wielu reżyserów sięgało po scenariusze oryginalne, Barański jako jeden z nielicznych pozostał wierny pisarzom. I to właśnie oni są bohaterami wywiadu-rzeki Piotra Mareckiego: Czycz, Wojciechowski, Stoberski, Stańczakowa, Siemiński, Kuncewiczowa, Filipowicz, Kozieł, Różewicz, Choromański, Brzuszek, Kotula, Fydrych i Masternak.

Wszystko jest tu małe i wszystkiego jest tylko parę, ale w zalewie iskrzącego chłamu naprawdę warto zwrócić uwagę na pozbawioną wyścigów samochodowych, wywrotowo niespektakularną twórczość Barańskiego.
ze słowa wstępnego Doroty Masłowskiej  

źródło opisu: http://www.krytykapolityczna.pl
źródło okładki: http://www.krytykapolityczna.pl