Książka jest próbą opisania pewnej formacji pokoleniowej i społeczno-politycznej, która była już uprzednio opisywana, ale w nieco innej konfiguracji: w zestawieniu, powiedzmy: Bursa, Hłasko, Polański, Komeda, Głowacki nacisk padał raczej na kontestację i poetykę skandalu, a następnie – na światowy sukces kontestatorów.Jeśli do Bursy doczepimy ciąg nazwisk złożony z Czycza, Latałły, Titkowa i Barańskiego, okaże się, iż kontestacja może mieć charakter znacznie bardziej kameralny i osobisty, a zamiast międzynarodowego sukcesu pojawi się „prowincjonalność” i wycofanie z wielkiego świata jako świadomie wybrany los. Inna też będzie – i to zdecydowanie – poetyka dzieł tworzonych przez tego rodzaju artystów. Stylistyczną drastyczność i prowokacje zastąpi w nich pierwiastek liryczny i sentymentalny – tak świetnie widoczny w filmie Nad rzeką której nie ma Barańskiego. Jednocześnie postawa wycofania nie wyklucza bynajmniej bezkompromisowej oceny politycznego systemu, który panował w Polsce.