Tytuł numeru: Hiroshima niemożliwa.

Numer kwietniowy w znacznej części poświęcony jest problematyce japońskiej. Chiori Miyagawa, amerykańska autorka japońskiego pochodzenia, w swoim dramacie podejmuje dyskusję – po latach – z klasycznym filmem Alaina Resnaisa Hiroshima Mon Amour, polemizując z estetyzacją cierpienia i w ogóle zastanawiając się nad wyrażalnością doświadczenia Hiroszimy. Drugim przedstawianym dramatopisarzem jest Oriza Hirata, jeden z reprezentantów kierunku zwanego „cichym teatrem”. Jego Zapiski tokijskie, mają w nastroju wiele wspólnego z filmami mistrza kina japońskiego Ozu Yasujirō. W materiałach eseistycznych piszemy o miejscu obu sztuk we współczesnej kulturze Japonii, a także o ścisłych związkach między teatrem i filmem – ciągnących się praktycznie od powstania kinematografii japońskiej – oraz o tradycji teatru lalkowego bunraku we współczesnej sztuce. Dramaturgię polską reprezentuje Szymon Bogacz, autor goszczący już wcześniej na łamach „Dialogu”. Z wykształcenia muzyk, czego nietrudno się domyślić czytając sztukę. O traumie bycia wirtuozem (i coraz mniejszym polu do popisu dla wirtuozów we współczesnej sztuce) pisze Paweł Majewski, a także – w innym duchu – Piotr Gruszczyński w swoim felietonie. W numerze pojawia się też kwestia dzisiejszego polskiego teatru popularnego: Dorota Jarząbek Wasyl opisuje swe peregrynacje po teatrach, których działalność rzadko się śledzi w prasie, Paweł Sztarbowski (a także Tadeusz Nyczek w felietonie) zajmują się pokłosiem konkursu na komedię ogłoszonego przez Teatr Powszechny w Łodzi.  

źródło opisu: Dialog, 2011