Na ilustrowany rysunkami Ryszarda Grzyba tom I znowu pogrzeb we wrześniu składa się przede wszystkim mykologiczna epifania krainy Roztocza przedstawiona w poemacie Śmierć Pestki. Tytułowy Pestka to chłopak ze wsi Bliżów, który z powodu notorycznych niepowodzeń miłosnych, które nie dadzą się nawet zrekompensować pięknem roztoczańskiej krainy, popełnia samobójstwo we własnej stodole.

Tak na łamach "Gazety Wyborczej" pisze Jarosław Mikołajewski: Ma Sipowicz wspaniałą zdolność formowania myśli, łączenia cielesności człowieka, ziemi i roślin z ich przeznaczeniem. Ma duchową łaskę zdystansowanego patrzenia na zjawiska, które odczuwa w pełni żywiołu. Poezję Sipowicza widać, dzięki czemu widać jego świat oraz to, jak krystalizuje się w jego spojrzeniu.

A Krzysztof Masłoń w "Rzeczpospolitej": Kamila Sipowicza fascynują antynomie współczesności, cały ten śmietnikowy charakter naszej cywilizacji, w której bańki na mleko czy dezodoranty są tak samo na swoim miejscu jak piramidy egipskie. Ale - przynajmniej dla mnie - prawdziwą poetycką maestrię ujawnił w tytułowym "Świdrze Metafizycznym", tworząc otwocki mikrokosmos na miarę tego z Milanówka, jaki od lat stwarza wciąż na nowo każdym swoim wierszem Jarosław Marek Rymkiewicz.