Współczesna literatura japońska obejmuje wyjątkowo liczne odmiany form prozatorskich, poetyckich, eseistycznych i dramatycznych. Liczy ponad 120 lat transformacji - zarówno nowatorskich przemian, jak i nawrotów ku przeszłości. Dzięki temu na jej bogactwo składają się wyrafinowane dzieła awangardowe i modernistyczne w stylu europejskim, jak i wciąż odradzające się formy oraz nurty estetyczne i ideologiczne minionych stuleci - zarówno rodzime, jak i kontynen­talne, tzn. sintoistyczne oraz konfucjańskie i buddyjskie.

W tej książce prezentowani są pisarze, którzy czerpali natchnienie z dzieł minionych epok (Tanizaki, Kawabata), jak i twórcy wzorujący się na awangardzie europejskiej (Abe, Ōe).

Tacy pisarze, jak: Natsume, Akutagawa, Tanizaki, Dazai, Kawabata, Mishima, Abe, Ōe oraz Murakami i Ibuse stworzyli oryginalne wzorce opisu świata oraz ekspresji uczuć i myśli Japończyków XX wieku. Stworzyli narracje o Japonii podlegającej ustawicznym przemianom, przeżywanym dramatycznie przez bohaterów Natsumego, Akutagawy i Dazaia. Odzwierciedlają one zarówno pro­ces zmieniającego się języka, jak i środowiska kulturowego. Jednak cechuje je rozpoznawalny koloryt lokalny, owa "japońskość", jakże często dostrzegana jako jedyne oblicze Japonii. Z prozy interpretowanej w tej książce wyłania się też to inne oblicze, bliższe prawdom uniwersalnym o zagubieniu i rozpaczy. Nie ma wątpliwości, że pisarze japońscy stworzyli intrygujący świat bohaterów przeżywających radości, upojenia pięknem i nadzieją, ale także wiele miejsca poświęcili narracjom o cierpieniach z powodu nietrwałości życia, egoizmu i okru­cieństwa ludzi.