Poezja Bruna jest nieustającym apelem o prawdę za wszelką cenę. Poczynając od prawdy języka, bowiem poeta przez całe życie broni się przed podporządkowaniem swego instynktu językowego normom języka literackiego. Chce znać prawdę o swym dziedzictwie i o sobie samym. Taki maksymalizm jest rzadkością nawet wśród piszących. O jego niebezpieczeństwie mógł się przekonać autor „Nie ma zegarów” na własnej skórze.
Maksymalizm ów skazał go bowiem na osobność. Wielu marzy o tym, by dostąpić owej osobności. Inni porzucają ją za cenę dorównania doraźnym wymaganiom. Bruno był jej wierny. Być może nawet nie potrafił inaczej żyć ani pisać. Toteż osobność pochłaniała go coraz bardziej.
Krzysztof Nowicki, „Milczewska okolica”  

źródło opisu: Czytelnik, 1989
źródło okładki: Zdjęcie autorskie