Nasze uczucia nie są zmienne, lecz dwuznaczne,czarne lub białe w zależności od wydarzeń, rozpięte między przeciwieństwami, falujące, plastyczne, prowadzące zarówno do najgorszego, jak i do najlepszego.

Kiedy stajemy się tym, kim mamy być? W młodości czy później? Jako nastolatki, mimo danej nam inteligencji i temperamentu, jesteśmy w dużej mierze tworami edukacji, naszego środowiska, rodziców,; jako dorośli, tworzymy siebie sami, poprzez własne wybory.

Zamknięta książka jest niema; przemówi tylko wtedy, gdy zostanie otwarta. A użyty w niej język będzie językiem tego, kto się nad nią pochyla, zabarwionym jego oczekiwaniami, pragnieniami, dążeniami, obsesjami, jego gwałtownością, jego kłopotami. Fakty są jak zdania w książce, same w sobie nie mają sensu, mają tylko ten sens, który im się nadaje.

Zapominamy, że życie jest kruche, delikatne, że nie trwa wiecznie. Zachowujemy się wszyscy, jak byśmy byli nieśmiertelni.
Codziennie patrz na świat, jakbyś oglądał go po raz pierwszy.

Kaum jemand macht sich klar, dass das Schicksal der Menschheit oft nicht an den scheinbar entscheidenden Augenblicken, sondern an den kleinen, bald wieder vergessenen Momenten hängt. Etwa an dem Moment, als Captain E. J. Smith sich entschied, die Maschinen der Titanic mit voller Kraft voraus laufen zu lassen, bevor er sich schlafen legte. Oder an dem Moment, als Albert Einstein endgültig genug hatte und beschloss, seinen öden Job beim Patentamt hinzuschmeißen. Oder auch an dem Moment, als die grelle Sonne Sir Isaac Newton so sehr auf den Geist ging, dass dieser sich sagte: "Geht's noch? Dann setzte ich mich eben unter dem Apfelbaum da drüben in den Schatten!"