Dzień 1 - Książka, którą przeczytałam więcej niż 3 razy

 

Takich książek jest kilka. Wbrew nagabywaniu ze strony współobywateli wracam do niektórych tytułów bardzo często, nie uznając tego za stratę czasu. Nie dorabiam też żadnej filozofii o odkrywaniu drugiego (i konsekwentnie trzeciego, czwartego etc) dna. Po prostu lubię niektóre książki tak bardzo, że nie wyobrażam sobie by zniknęły z mojego życia. Co ciekawe są to głównie tytuły z lat mojego dzieciństwa, gdy rozpoczynałam odkrywanie nowych lądów czytelniczych i ta pasja eksploracji pozostała mi po dziś dzień.

 

Wygrywa zdecydowanie Ania na uniwersytecie Lucy Maud Montgomery. Nie wiem ile razy po nią sięgałam. Po raz pierwszy przeczytana gdy miałam lat 11. Od tamtej pory wciąż jest ze mną. Mam swoje ukochane wydanie z 1971 roku, w tłumaczeniu Janiny Zawisza-Krasuckiej. Co specjalnie sobie ukochałam? Kanadę chyba najbardziej. Goga i Magoga. I Anię, która walczy o swoje marzenia :)

 

   

 

 

Są jeszcze dwie książeczki, o których chciałabym wspomnieć. Być może znane są Wam z dzieciństwa. Ja z nimi zasypiałam, dosłownie zasypiałam. Teraz już tego nie robię :) ale wciąż je mam i zamierzam czytać swoim dzieciom.

 

 

 

Janina Porazińska, W wojtusiowej izbie - z wierszem, który najbardziej przypadł mi do gustu. Choć sama nie wiem czy to wiersz czy ten niesamowity księżyc na obrazku...

 

 

 

Hanna Januszewska - Światła, z przepięknymi rysunkami Marcina Szancera. Ta książeczka zdradza tajemnicę nazwy mojego bloga...

 

 

 

Wracacie czasem do książek kiedyś przeczytanych? Czy może odbywacie nowe i nowsze literackie eskapady?

 

 

 

 

 

 

Jest to krótkie opowiadanie o biednym chłopcu, który z zawodu był szewcem. Był bardzo przyzwoity i pracowity, ale mimo to, nie miał swojego azylu, miejsca, w którym mógłby zamieszkać. I tak oto, błąkał się po świecie, szukając pracy, aby tylko mieć na chleb. Mijając wioskę za wioską, spotykały go przeróżne przygody i doświadczenia. Chłopca cechowała dobroć serca, więc ochoczo pomagał innym w potrzebie. Dzięki ofiarowanej przyjaźni i miłości, bardzo łatwo nawiązywał kontakty z innymi. Posiadał wielu przyjaciół, którzy wiedzieli, że mają u Dratewki wielki dług wdzięczności. I nawet w najokropniejszej chwili małego chłopca, jego przyjaciele nie zawodzą. Pomagają mu w kryzysie i niedoli. Opowiadanie mówi o tym, że dobro, pomoc i bezinteresowność zawsze popłaca. A darowane szczęście wraca do nas po trzykroć, ze zdwojoną mocą.

After I opened this book I realized I had gotten it from the library years ago to read to my younger sister. I remembered the beautiful illustrations but not much about the story, which was okay but not related in the most scintillating prose. There are three lovely sisters, the youngest of whom is of course not only the prettiest but also the nicest and most industrious. She alone studies when her mother finds a reading teacher for the girls, and thus is able to free them all when they are captured by a wicked enchanter.

Baśń wywołuje ogromny uśmiech na twarzy, z powodu głupiutkiej kózki Zazulki. Utwór kończy się morałem. W zasadzie jest to książeczka dla dzieci, ale i dorośli znajdą w niej coś dla siebie. Polecam:)

Bardzo piękna bajka. Ubolewam,że gdzieś mi zginęła.