Veel andere mensen hebben van dit boek genoten. Maar ik vond het net niet helemaal leuk. Het gaat over een group tieners (in Nieuw-Zeeland of Australië?) die lekker bezig aan het kamperen zijn toen hun land is aangevallen door buitenlandse soldaten.

De beschrijvingen van de platteland waren goed, met de vogels en de giftige slangen, het dornige stuikgewas, de plaatselijke rotsformaties enzovoort. Sfeervol. Ik heb ervan genoten.

Maar veel anders in dit verhaal lijkt me heel vreemd. De schrijver schijnt geobsedeerd te zijn door geweren en auto's. Ze zijn zo grondig beschreven. En ik vond het moeijik om de hoofdkarakter aardig te vinden nadat zij verbrandt iemand ter dood. Dat wordt ook in veel detail beschreven.

Het is niet zo de gebeurtenissen zichzelf - zij zijn in oorlog dus geweren zijn belangrijk, de hoofdkarakter moet zichzelf verdedigen. Het is de meningen van de karakters dat zit me dwars. Nadat de hoofdkarakter enkele mensen vermoordt heeft, bijvoorbeeld, (en het is echt gruwelijk) lijkt ze haar tijd te besteden aan het piekeren of het kussen van een jongen haar tot een slet maakt.

Sterker nog, hun ouders worden gevangengenomen, maar dat lijkt hem bijna niet te schelen - behalve als door een actiescène het is nodig voor ze plotseling veel zorgen over hun ouders te hebben.

Wat zit me meest dwars was dat de karakters nooit ontdekken uit welk land de vijandlijke soldaten komen eigenlijk. Hoe kan dat? Ze bespioneren de soldaten vele keren. Ze luisteren naar een radio-uitzending over de invasie. Ze vechten ook tegen de soldaten, oog in oog. Het is totaal ongelooflijk. Dat was mijn grootste probleem met dit verhaal, en ik gaf niet genoeg om de karakters om dit over het hoofd te zien.

And then it is all over. The final episode of the Tomorrow-series by John Marsden. I've enjoyed reading them, it was an interesting story. I did like the first three books best, they seemed to be the most realistic, and this last book had a few points where I believe they were more lucky than possible. Just a bit too many coincidences and a feeling Marsden really wanted a happy end at the end of the series. Still loved it.

I would recommend this series to everyone, because I really liked it and wish there were more books than the seven I've read!

This book is a bit slow at times, but still, looking back, quite a lot is happening as it becomes increasingly difficult to find food not just for themselves but also a couple of kids they have rescued, and then get lost.

The end is nearing, and it is clear from this book. One more to go!

My first book in the Tomorrow series for almost a year, as I've been trying to hunt down the second book that combines books 5-6-7. (The first one obviously contained numbers 1-4). I never meant it to take this long, but when I finally started it was as if I had never left Australia in the midst of their war.

As I've said a number of times before, I really liked this series. I'm a fan of dystopian stories and even if it is debatable that this is completely dystopian rather than war, I still like to think about this books as one of the first YA Dystopian novels, some sort of role model for all the rebelling (mostly) strong femaly characters to come.

I really enjoyed the first three books in the series, but after the third book, it kind of felt finished. Since I was reading a book containing the first books all in one, I knew it had to continue one way or another, but I was still a bit disappointed in the way they made it happen. After all, they might have been acting as rebels, they are not soldiers.

The action is still very fast-paced but the story is less big than the previous books. Nevertheless, I still enjoyed the series, also in the second part.