Dit verhaal wordt tegenwoordig zo beroemd, met twee grote televisieseries ervan gemaakt, dat ik de hoofdpersonages al kende hoewel heb ik noch de Britse noch de Amerikaanse tv-series bekeken. Om het boek eindelijk te lezen voelt best vreemd.

Het grootste verschil tussen boek en televisie is de relatie tussen de verslaggeefster en de meedogenloze politicus die probeert hoog in de politiek te klimmen. In het book ontmoeten ze elkaar bijna nooit: de verslaggeefster doet al haar onderzoek over hem vanaf een afstand. Dit lijkt me een groot verschil in haar karakter tussen book en televisie. Zij is nog steeds ambitieus, wat leidt tot gevaarlijke situaties, maar professioneler dan in de tv-series.

Een ander groot verschil is dat het boek plaatsvindt in een vroegere tijd, waar politiek en politiek rapportage waren gebeiden waar weinig vrouwen of minderheden intreden. Nog vandaag is De Britse politiek vol met mensen die naar kostschool gingen. De schrijver doet hier fantatische werk om een gevarieerde cast karakters te verzamelen, en het nog steeds geloofwaardig te houden. Ook is hij uitstekend in de tonen van de kleine maar heel belangrijke verschillen in klas tussen de Britse politici. Bij voorbeeld, hij maakt de politicus Urquart van hogere klas Schotse afkomst. De Britse publiek stemt graag voor Schotse eerst ministers. Maar als een Schot voelt Urquart altijd wat buiten de 'ouwe jongens krentenbrood' club van de Engelse politici. Het is details zoals dit dat maakt het boek nog meer overtuigend.

Het was ongetwijfeld een vreemde beslissing van mij dit boek in het Nederlands te lezen, omdat het verhaal gaat zo over de Britse politiek. De vertaler worstelt soms met politieke dingen die geen exacte equivalent hebben tussen de Nederlandse en VK politiek, maar ik vond dat ook interessant.

Veel andere mensen hebben van dit boek genoten. Maar ik vond het net niet helemaal leuk. Het gaat over een group tieners (in Nieuw-Zeeland of Australië?) die lekker bezig aan het kamperen zijn toen hun land is aangevallen door buitenlandse soldaten.

De beschrijvingen van de platteland waren goed, met de vogels en de giftige slangen, het dornige stuikgewas, de plaatselijke rotsformaties enzovoort. Sfeervol. Ik heb ervan genoten.

Maar veel anders in dit verhaal lijkt me heel vreemd. De schrijver schijnt geobsedeerd te zijn door geweren en auto's. Ze zijn zo grondig beschreven. En ik vond het moeijik om de hoofdkarakter aardig te vinden nadat zij verbrandt iemand ter dood. Dat wordt ook in veel detail beschreven.

Het is niet zo de gebeurtenissen zichzelf - zij zijn in oorlog dus geweren zijn belangrijk, de hoofdkarakter moet zichzelf verdedigen. Het is de meningen van de karakters dat zit me dwars. Nadat de hoofdkarakter enkele mensen vermoordt heeft, bijvoorbeeld, (en het is echt gruwelijk) lijkt ze haar tijd te besteden aan het piekeren of het kussen van een jongen haar tot een slet maakt.

Sterker nog, hun ouders worden gevangengenomen, maar dat lijkt hem bijna niet te schelen - behalve als door een actiescène het is nodig voor ze plotseling veel zorgen over hun ouders te hebben.

Wat zit me meest dwars was dat de karakters nooit ontdekken uit welk land de vijandlijke soldaten komen eigenlijk. Hoe kan dat? Ze bespioneren de soldaten vele keren. Ze luisteren naar een radio-uitzending over de invasie. Ze vechten ook tegen de soldaten, oog in oog. Het is totaal ongelooflijk. Dat was mijn grootste probleem met dit verhaal, en ik gaf niet genoeg om de karakters om dit over het hoofd te zien.

Zoals ze is (Angels in de Engelse editie) was hier in Ierland een erg populair boek. Het was bijna onmogelijk te vermijden in de tweedehandwinkels waar ik de meeste van mijn boeken koop.

Dus nu ik dit vertaling las, heb ik gerealiseerd dat ik had het al in het Engels veel jaren geleden ook gelezen. Ach, goed wel. Het is best een goed boek (hoewel niet haar beste) en de moeite waard om nog een keer te genieten.

Het verhaal gaat over Maggie, een Ierse vrouw die haar baan en man zijn kwijtgeraakt tegerlijketijd en neemt de ietwat gekke beslissing om haar leven totaal te veranderen - om naar Los Angeles te verhuizen op verlengde vakantie en daar logeren met haar beste vriend die nu een Hollywood-schriftschrijver is. (Dus de 'Angels' van de Engelse titel.)

De sterke punten van het boek, en van de meeste boeken van dezelfde schrijfster, zijn hoe het verhaal begint luchthartig, frivool, en 'chick-lit', en geleidelijk ontwerpt zich tot iets dat oprecht diep en beroerend is. Dit boek behandelt enige serieuze problemen, maar pas aan het einde, nadat we hebben van Maggie's vakantie met volle teugen genoten en ook de rare snuiters die zij in Los Angeles tegenkomt.

Dit schrijfster begrijpt echt dat de meeste emotionele punten van een boek zijn vaak niet de grote, luidruchtige momenten. Zij is bedreven genoeg te weet dat een paar eenvoudige woorden op het juiste moment kunnen een heel boek veranderen. Ik heb veel bewondering voor dat.

De trollen is een fantasie verhaal dat heeft wel iets weg van Lord of the Rings en The Hobbit. De overeenkomsten vallen merkbaar op - deze is een wereld met mensen in de steden, elven in het woud, dwergen onder de berg. De focus aan de trollen maakt dit boek wat anders. Deze trollen zijn gevaarlijke mensenseters, en dit boek is ook soms grof en geweldadig.

Hoewel dit boek is vernoemd van de trollen, eigenlijk is het verhaal meestal vanuit de oogpunt van twee mannen uit verschillenden landen, op enkele hoofdstukken over de dwergen na. Dit was waarschijnlijk een goede beslissing. De trollen zijn spannend en soms grappig, maar ze spreken in verminkte zinnen. Ze werken beter in kleine hoeveelheden.

Een andere manier waarop dit boek zich van Tolkien onderscheidt is het gebruik van Oost-Europese-lijk namen en plaatsen. Ik vond dit echt leuk, heel apart.

Het is best een dik boek maar het is snel te lezen. Ik heb de tweede in de reeks al gekocht, en ik weet niet precies waarom. De eerste was wel vermakelijk, maar volgens mij zijn er veel betere boeken in dit genre. Ik voelde niet veel voor de karakters, zelfs niet aan het einde, en soms werd ik erg afgeleid door de kwaliteit van de tekst, en niet in een goede manier.

Ik denk dat eindelijk misschien dat de overeenkomsten met Tolkien zijn waarom ik meer wilde. Helaas kan Tolkien tenslotte geen meer boeken zelf schrijven.

De grijze jager is een Young Adult fantasie verhaal. Het gaat over Will die een weeskind is met een droom om ridder te worden net zoals zijn overleden vader. Maar dat lukt niet, en in plaats daarvan is hij gekozen om grijze jager te worden - een soort kruising tussen spion en geheime politie, maar op paard en met pilj en boog.

Flanagan heeft een heel specifieke schrijfstijl. Alles is langzaam en zeer grondig beschreven. De scène in het boek waarin Will is uitgekozen, bij voorbeeld, neemt op zichzelf ongeveer tachtig pagina's van het boek in beslag, of tenminste het voelt alsof dat het geval is.

In het begin dit maakt het moeilijk in het boek te komen. Alles duurt zo lang en is zo traag. Maar later, omdat we hebben de personages echt leren kennen, de impact is des te groter als iets belangrijk (eindelijk) gebeurt. Dat was de grootste pluspunt van het boek. Flanagan wist echt hoe je te laten voelen voor zijn personages, ook al als dat duurt een tijdje.