Malcolm Bryce-Rutherford ,a very unpleasant and very sick man,has invited several guests,both family and,well not exactly, friends to his beautiful house on the French Riviera. He announces to his puzzled audience that he will draw up a different will every day. If he dies the person who is mentioned in that " daily" will inherit the whole estate. Of course there are risks,not in the first place for Mr. Malcolm himself but also for the beneficiary. If Malcolm dies he or she could become the number one suspect. Nobody has any doubt that a murder will be committed but the victim comes as a bit of a surprise,followed by another murder and some strange mishaps. Luckily the neighbour,a retired Scotland Yard man,is there to solve these crimes.

The story and setting(a weekend party in an isolated manor house)has strong links to Golden Age (and Agatha Christie ) mysteries. And it works up to a certain point but it is a tad long winded and the "denouement "(in real Poirot style,all the suspects in the drawing room)and the gathering of evidence leading to this great revelation is missing something. Very hard to say what exactly but there it is...

This was a more plausable than Da Vinci Code book from the same trope farm. A trope farm I enjoy visiting, this is one of the better products of this mix of thriller with hints of supernatural and that the Nazis were investing things beyond their ilk and beyond their capacity and that there are some remnants that want to revive their experiments.

Jamie Saintclair thought he knew his Anglican Clergyman grandfather but after that man's sudden death he finds a diary and this lands him into a search for hidden treasures. His father served in the Special Air Service during the Second World War and his last mission was to accompany some Nazi's to freedom as part of something similar to Operation Paperclip.

It's a romp of a story with a lot of complicated derring-do and multiple double-crosses and villains. I did like the end.

It pulled me along and kept me reading, even though it stretched my plausability quota a bit occasionally. The relationship needed work but I suspect things may not be too good there anyway.

This is only a small collection but somehow it seems to have within it nearly everything I hoped for. Walcott is such a confident, fluent poet. I can read his opening poem – The Lighthouse – across more than five full pages and only later notice the technique, especially his [near] rhyming of alternate lines, relaxed and unforced. He uses formal structure in diverse ways and for all I know he may strain and suffer to achieve his effects, but the effect is fluid and free. He seems to me to use different voices, and even to borrow a voice if required. I was brought up short, reading Stream, by the conviction that – to me - it sounds as Welsh as Dylan Thomas in its huge, breathless sentences and its sweep from contemporary politics to the almost ritual invoking of a Sixth Century Welsh bard. His poems have very diverse moods, too, from the blokey humour of The Lighthouse, meeting up for a boozy evening with an old pal, to the miserable shambles of an empty Brooklyn apartment in Winter Lamps, the cold and unattractive debris of a failed relationship. In the title poem he seethes with anger and truculence at the racism of the USA’s segregated South, whereas in The Light of the World he brings the warmest sentiments of appreciation and even love to his encounter with the ordinary people of St Lucia on a darkened bus in late evening, returning from a bustling market day. One of my favourite aspects of his writing is the way he can use the space of a poem to tell a story, to carry me along with him and show me unexpected wonders. But while he hints at travelling the globe, he becomes more irritable with distance from the beautiful West Indian islands, more humane and appealing when he returns and this is reflected in this collection. Indeed, in Tomorrow, Tomorrow, he is downbeat about travel:

A world’s outside the door, but how upsetting
to stand by your bags on a cold step as dawn
roses the brickwork and before you start regretting,
your taxi’s coming with one beep of its horn,
sidling to the kerb like a hearse – so you get in.

Mam taką półkę wstydu. A dokładniej to z 2. Znajdują się tam w większości książki, które wygrałem w przeróżnych konkursach nie patrząc nawet szczególnie o co walczę. I tak się zapełniały półeczki aż powiedziałem STOP. Teraz tylko przemyślane zakupy oraz walka w konkursach, które mnie interesują. Ale mleko się rozlało. To co mam te książki komuś sprezentować nie zapoznawszy się nawet? Nic z tego .Rozpoczynam więc eksterminacje półek wstydu. Jest to misja długofalowa ale docelowo przeczytane pozycje albo zostaną w kolekcji, albo wezmą udział w bookcrossingu. Tak więc na pierwszy ogień "Dziedziczka Smoków"

 

Książka opowiada nam o 13 letniej sierocie Sofii, która mieszka w jednym z rzymskich sierocińców w obecnych czasach. Niespodziewanie dla niej i wszystkich opiekunek pewnego dnia w drzwiach staje profesor i oświadcza, że chciałby ją adoptować. Po początkowym szoku Sofia odkrywa, że profesor wybrał ją ze wzgędu na jej pochodzenia. Otóż jest przedstawicielką bardzo starego rodu, który tysiące lat temu zjednoczył się ze smokami i właśnie w naszej małej sierotce kryje się najstarszy i najpotężniejszy z przedstawicieli skrzydlatych gadów. Dziewczynka musi tylko nauczyć się z nim porozumiewać i używać niezwykłych mocy. A czas nagli, bo prastary wywern, największy wróg smoków powoli odzyskuje siły i już niedługo przełamie wiążące go pieczęci i zaatakuje ludzkość.

 

Na pierwszy rzut oka gdy tylko spojrzymy na okładkę wydaje się, że jest to powieść dla młodzieży. Na drugi, trzeci i każdy kolejny również. I nie ma co się doszukiwać tu głębi bo tak właśnie jest. Nie było by w tym nic złego, gdyby nie główna bohaterka. Sofia jest jedna z bardziej irytujących postaci jakie miałem okazje poznać. Zamknięta w sobie, uważająca, że do niczego się nie nadaje, jest najgorsza i wszystko to jej wina. Uwielbia użalać się nad sobą i nie ma ani odrobiny pewności siebie. Aż chciało się zakrzyknąć, żeby ją coś pożarło w trakcie lektury. Przeciwwagą dla niej powinien być profesor ale on również okazuje się przesadnie tkliwy. Dochodzi do tego, że w jednej ze scen nawzajem się przepraszają i starają się nawzajem przekonać kto jest bardziej winny zaistniałej sytuacji. Natomiast przeciwnicy to taki zespół R z pokemonów który cały czas ze sobą rywalizuje. Zamiast współpracować dla dobra swojego pana, wielkiego wywerna to oni cieszą się jak głupki, gdy drugiemu się nie powiodło. Sposób rekrutacji sług też jest bardzo naciagany. Pierwotnie wyglądało to ciekawie, ale później ten wątek przestał zupełnie istnieć. Zamiast przekonywać do siebie mogli równie dobrze zgarnąć jakiegos bezdomnego, bo i tak ich sługa jest bezwolną marionetką. Bezsens

 

Jest sporo ksiażek dla młodzieży, które są napisane o niebo lepiej i nie powodują takiego poziomu irytacji na głównego bohatera. Poszukajcie, serio. Bo po tej serii nie ma się czego spodziewać. Kolejne tomy nie dostaną u mnie szansy

I work at a university. Over the past year, we've been working with a new strategic plan, as an organization, and the first, most vital point of that plan has been a discussion of liberal arts, a passion area for me. Far too much is happening, and there are far too many ideas to discuss here - plus, I want to tie this column directly to a book - so I'm going to narrow in. 

 

I talk a lot with my students about the value of liberal arts (liberal, I remind them, in this case means "broad," not necessarily "left"). The specific, tangible benefits of liberal arts often need to be enumerated, because they're less obvious than in the professional or vocational disciplines. But every scholar of the liberal arts know that the intangible benefits of the education are where your heart goes.

 

Sometimes, in my reading, I run across some statement that makes me sit up and say, "Yes! This is liberal arts. This is what happens when you open yourself up broadly to the gifts of learning." I'm going to quote a few sentences from Vera Brittain's "Testament of Youth" here. Her moving memoir is a bildungsroman from a female (before the late 20th century, not a common thing at all), and a profound meditation on what happened to the youth of Britain, an entire generation decimated and affected primally and permanently by The Great War.

 

With students investing so much in their educations these days, words like these help us and inspire us to continue the good fight for liberal arts:

 

(If you're following along at home, this is from pages 30-31of the 1934 American edition, published by Macmillan.)

 

"I suppose it was the very completeness with which all doors and windows to the more adventurous and colourful world, the world of literature, of scholarship, of art, of politics, of travel, were closed to me, that kept my childhood so relatively contented a time. Once I went away to school and learnt--even thought from a distance that filled me with dismay--what far countries of loveliness, and learning, and discovery, and social relationship based upon enduring values, lay beyond those solid provincial walls which enclosed the stuffiness of complacent bourgeoisdom so securely within themselves, my discontent kindled until I determined somehow to break though them to the paradise of sweetness and light which I firmly believed awaited me in the south." 

 

-cg