Jury Nagrody Literackiej Europy Środkowej ogłosiło listę 14 książek, wyłonionych z 51 zgłoszonych, które zakwalifikowały się do półfinału.

1. Jelena Czyżowa Czas kobiet, przekł. Agnieszka Sowińska /Wydawnictwo Czarne/ Rosja

2. Emil Hakl Zasady śmiesznego zachowania, przekł. Julia Różewicz /Wydawnictwo Afera/ Czechy

3. Ołeksandr Irwaneć Choroba Libenkrafta, przekł. Natalia Bryżko i Natalia Zapór /Biuro Literackie/ Ukraina

4. Ismail Kadare Wypadek, przekł. Dorota Horodyska /Świat Książki/ Albania

5. Andrij Lubka Killer przekł. Bohdan Zadura /Biuro Literackie/ Ukraina

6. Wiesław Myśliwski Ostatnie rozdanie /ZNAK/ Polska

7. Kazimierz Orłoś Historia leśnych kochanków /Wydawnictwo Literackie/ Polska

8. Pavol Rankov Zdarzyło się pierwszego września (albo kiedy indziej), przekł. Tomasz Grabiński /Książkowe Klimaty/ Słowacja

9. Tomasz Różycki Tomi. Notatki z miejsca postoju /Zeszyty Literackie/ Polska

10. Jaroslav Rudiš Koniec punku w Helsinkach, przekł. Katarzyna Dudzic /Książkowe Klimaty/ Czechy

11. Eustachy Rylski Obok Julii /Wielka Litera/ Polska

12. Ziemowit Szczerek Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian /korporacja ha!art./ Polska

13. Martin Šmaus Dziewczynko, roznieć ogieniek, przekł. Dorota Dobrew /Książkowe Klimaty/ Czechy

14. Jáchym Topol Warsztat diabła, przekł. Leszek Engelking /W.A.B./ Czechy

Wśród nominowanych prym wiodą książki pochodzące z naszego rodzimego podwórka (5) oraz te autorstwa naszego południowo-zachodniego sąsiada (4). Można by było powiedzieć, że w tym roku jury skupiło się jedynie na naszych słowiańskich sąsiadach (Ukraina, Rosja, Słowacja), jednak wśród powyższej czternastki pojawia się perełka w postaci Albanii.

Listę finalistek, które powalczą o Nagrodę Główną oraz przyznawaną po raz pierwszy nagrodę publiczności im. Natalii Gorbaniewskiej (uhonorowanie zmarłej w ubiegłym roku przewoniczącej jury) poznamy na początku września.

W ubiegłym roku nagrodzona została ukraińska powieść Muzeum porzuconych sekretów Oksany Zabużko.

Trzynastozgłoskowiec wcale nie odszedł do lamusa. Oj, nie. Może nie do końca konsekwentnym, ale jednak - aleksandrynem polskim - posługuje się Różycki, opolski wieszcz w 12 stacjach. 

Czy to jakaś kolejna epopeja, sławiąca polski naród? Skąd. To co najwyżej epopeja rodzinna, w której proces robienia pierogów lub podróż pekaesem podniesiono do rangi wielkiej sprawy. Poemat to zaiste heroikomiczny, w którym zachwyca dysonas wysokiej formy i niskiej treści. 

Książeczka jest cieniutka, trzynastozgłoskowcem wyściełana, stacjami rozdzielona. 

Dla mieszkańców Opola jest prawdziwą gratką rozczytywać się w mapie miasta "stu banków i jednej księgarni". Nie umyka uwagi sklep monopolowy Jim ani specyficzna ulica Kośnego. Wszystko okraszone lekką ironią i protekcjonalnym stosunkiem do małomiasteczkowej, opolskiej rzeczywistości. 

Polecam.