This is the second Barefoot Contessa cookbook I picked up and I thought this one looked a bit better than Barefoot Contessa at Home.  I noticed that this cookbook didn’t have as much fluff as the “at Home’ cookbook did and I was hoping that the Family Style would provide me more realistic dishes to prepare.

In the Barefoot Contessa at Home cookbook, I found that the “everyday recipes you’ll make over and over again” were not everyday recipes for me.  Her everyday recipes were too fancy for me. My question when I opened up this cookbook was, are Ina’s “easy ideas and recipes that make everyone feel like family” actual recipes and ideas that we will use and like?  Are they family-time meal recipes or will they fancy meal recipes that we’ll make for company?  (These quotes were taken from the front of the cookbooks)

This cookbook has a bit of everything in it.  There is the simple dishes for individuals like me who like chicken stew with biscuits, oven-fried chicken, real meatballs & spaghetti, deep dish apple pie, string beans & shallots, and parmesan chicken just to name a few.  Yet, there is also garlic sauteed spinach, tiramisu, run raisin rice pudding, arugula with parmesan, lobster cobb salad, Sunday rib roast, saffron risotto with butternut squash and linguine with shrimp scampi for those who like something different. 

This cookbook has lots of different sections: Welcome Home, Planning the Meal, Starters, Salad for Lunch, Dinners, Vegetables, Desserts, Breakfast, Kids, Nine Ingredients, Ten Kitchen Tools, Menus, Credits, Index and Recipe Index.  Ina includes some personal information in the Welcome Home section and each of the recipe sections contains around 10-12 recipes.  In the Nine Ingredients section, Ina lists nine ingredients that are her favorite.  In Ten Kitchen Tools, Ina lists ten pieces of kitchen equipment that she feels individuals will use over and over again on a regular basis.  Ina puts together some of the recipes in this cookbook and creates menus for different occasions under the Menu section.  From a Winter Breakfast, to a Summer Brunch, to a Spring Lunch, Ina puts the dishes together for you.  There are 2 indexes which I like in cookbooks.  One is the general index and one is the recipe index.  Another big plus for me in this cookbook.  

For each of the recipes you will find, how many the dish will serve, a small paragraph describing the dish, a list of ingredients and step-by-step directions.  There is a picture to accompany each recipe which to me is a big plus. Sometimes she adds additional information to the recipe at the end, like additional cooking information, what to serve with the recipe, additional ingredients, etc. You will not find any nutritional information nor how much the serving size is or many total cups the whole recipe yields.  I really wish cookbooks would include either the total cups or the serving size per person as that really helps me when I am cooking.  Sometimes I can tell by looking at the list of ingredients but sometimes, it’s hard to tell.  The pictures make the recipes look delicious!  I liked that this cookbook has more recipes and these recipes looked appealing.  There were a few that looked out of my range but a majority of them were something I would try. 4 stars

by Ana Sortun and Maura Kilpatrick

The authors of this exotic cookbook collected recipes and cooking methods over a series of trips to Turkey and other places like Greece and started a cafe and bakery in Cambridge Massachusetts called Sofra Bakery & Cafe. They've shared some of their most popular recipes in this book.

The chapters include Breakfast, Meze, Flatbreads, Savory Pies, Cookies and Confections, Specialty Pastries, Cakes and Deserts, Beverages followed by chapters about what to keep in the pantry and special ingredients.

The insight into what makes a typical breakfast in Turkey was interesting from a cultural perspective and the use of ingredients like peppers, tahini etc give a real flavor of the sort of food that is typical of that part of the world. I'll have to admit that my biggest interest was in the baked goods, some of which I will definitely try!

The book is nicely presented with color pictures and clear instructions, even a photo diagram of how to assemble Flower Pogaca Rolls which is one of the recipes I will definitely be giving a try.

I love cookbooks like this because they give you the feeling that you've actually visited the country, or in this case perhaps the cafe. Highly recommended to those who enjoy exotic food.

"Straciłem już rachubę, nie wiem, ile dni minęło, odkąd uciekłem od okropności tej szalonej fortecy Vasco Mirandy w wiosce Benengeli w górach andaluzyjskich; pod osłoną mroku uszedłem śmierci, zostawiwszy kartkę przybitą do drzwi."

Piąta powieść Rushdiego, następna po "Szatańskich wersetach", to saga rodzinna rodu da Gama-Zagoiby z Koczinu w Indiach - z jednej strony bogatych, portugalskich kupców handlujących przyprawami, z drugiej - żydowskiej rodziny rabina, który z innymi Żydami miał uciec przed rekonkwistą do Indii z Granady. Przyglądamy się dziejom rodu przez kilka pokoleń, ale główna oś opowiadania przypada na czas od końca lat czterdziestych, kiedy Koczin przyłącza się do Indii, po początek lat 80ych. Cała powieść jest utrzymana w konwencji opowiadania głównego protagonisty i narratora -  Moraesa Zagoiby, który uwięziony przez  Mirandę, niczym Szeherezada codziennie musi spisywać historię własnej rodziny dla swego prześladowcy. Moraes to syn wybitnej malarki Aurory da Gama (inspiracją dla jej postaci była Amrita Sher-Gil) i Abrahama Zagoiby, przedsiębiorcy i rekina bombajskiej finansjery, dokąd rodzina przeprowadziła się w 1945 roku, kupując willę w prestiżowej dzielnicy Bombaju - Malabar Hill. Ciekawym zabiegiem jest charakteryzowanie emocji i powiązań między zaborczą matką i jej umiłowanym synem, powstających w miarę rozwijającej się akcji, poprzez opisy obrazów Aurory, które wymownie je odzwierciedlają. Ubrane są one symbolicznie w postaci Boabdila i jego matki Ayshe (Rushdie się myli - naprawdę miała na imię Fatma). Aurora jest bardzo silną, może nawet apodyktyczną kobietą, zaś jej syn - zwany Maurem - odwrotnie: jest chorowity, cierpi na astmę i chorobę powodującą szybkie starzenie się, ma też nadrozwiniętą prawicę w formie maczugi.

Akcja toczy się w dużej części w Bombaju, gdzie Rushdie dorastał, kończy zaś w jakiejś fantastycznej rezydencji (sztucznej, współczesnej Alhambrze, która przypomina trochę dom Dalego w Figueres) szalonego malarza Vasco Mirandy, kiedyś przyjaciela rodziny, jaką ten wybudował w mieścinie Benengeli. Zważywszy wielkie oczytanie Rushdiego w literaturze europejskiej, nazwa ta jest bez wątpienia świadomym nawiązaniem do nazwiska Maura, który jakoby opowiada większą część przygód Don Kichota u Cervantesa. Zapewne to, a także indyjski chaos wielu religii, języków, zasad moralnych, gdzie toczy się w większości akcja, w dodatku osadzona w rodzinie niewierzących, przekonanych o tym, że stoją ponad prawem bogatych ludzi, uzasadnia w oczach autora wszechobecny erotyzm, promiskuityzm i wszelką przesadę w opowiadaniu. Bowiem jego powieść, aczkolwiek osadzona w konkretnym czasie i wciąż przywołująca historyczne wydarzenia polityczne w Indiach, jakie wpływały również na życie rodziny, ma tak wiele nieprawdopodobnych zakrętów, jest w tak wielu aspektach przesadzona, rozbuchana, że wychodzi z ram pod każdym względem. Mam wrażenie, że z tym jego sposobem opowiadania jest tak, jak z językiem powtarzających się w różnych jego powieściach bohaterów: tu Gottfrieda Helsinga (nazwisko odwołuje się pewnie do pogromcy wampirów Brama Stokera) - filozofa i palabrysty - pobocznej postaci, jaką Maur spotyka u końca swej podróży, ale także jak u Virgila Jonesa z "Grimusa". Obu wyróżnia ta sama własność: "język tak wielki, że nie może im się zmieścić w ustach". Kimś takim jest dla mnie również Rushdie, i mam wrażenie, że w tych postaciach opisuje właśnie siebie. Ale w tym szaleństwie chaosu i przesady jest też metoda, metoda autora, który widzi sztukę - wszystko jedno, czy malarstwo, czy powieść - i to co powinna przedstawiać tak: Odpuść sobie tych sakramenckich realistów! Rzeczywistość zawsze ukryta jest w cudzie, w krzewie ognistym, może nie? Życie to fantazja!" (s.168)

To wszystko, co napisałem powyżej nie przeczy faktowi, że powieść "Ostatnie westchnienie Maura" jest pisane fascynująco barwnym językiem i przykuwa uwagę. Całość zaczyna się jednak trochę rozmywać i nużyć pod koniec, gdy na scenę wkracza przemoc, mafia, brudne interesy i szaleństwo. Ale być może takie muszą być konsekwencje pochodu ludzi chciwych i bezwzględnych, wyobcowanych z własnego środowiska - społeczności i jego systemu moralno-religijnego, których interesuje tylko pieniądz i władza. W powieści osiągają jedni (Abraham) nieprawdopodobne bogactwo i władzę. Inaczej niż u Dostojewskiego, ponieważ są wyzuci z moralności i religii nie mają żadnych wyrzutów sumienia, ale ostatecznie spektakularnie muszą upaść tracąc wcześniej rodzinę. Inni izolują się od społeczeństwa budując własne wieże z kości słoniowej, by tam oszaleć. To mężczyźni.

Najciekawszą i najbarwniejszą postacią powieści była dla mnie jednak kobieta - Aurora, a najsilniejszym elementem tej książki - opisy jej obrazów. Motywem przewodnim najważniejszego cyklu jej obrazów był Maur Boabdil, opuszczający swą ojczyznę, Granadę, po poddaniu jej chrześcijanom: "Płacz jak kobieta, skoro nie potrafiłeś walczyć, jak mężczyzna" (to miała powiedzieć Fatma do Boabdila po upadku Granady). Zapewne inspiracją do tego cyklu był dla Rushdiego obraz Alfreda Dehodencqa pod tytułem "Odjazd Boabdila z Granady" (1869, Musée d'Orsay). 

Opozycyjną wobec Aurory postacią jest Uma-Chymène (pewnie żeński odpowiednik greckiego Hymena - boga małżeństwa i miłości erotycznej), która rywalizuje o Moraesa z jego matką i jest rodzajem człowieka bez właściwości: pragnie uwieść wszystkich mówiąc im to, co chcieliby usłyszeć. Kobiety w ogóle są w tej powieści autorytarne i silne - w przeciwieństwie do podporządkowanych im mężczyzn, którzy są w stanie wyrzec się dla nich wszystkiego: rodziny, wiary, godności, byle zechciały być z nimi. Szczególnie słaby - i to kolejna paralela, jeśli chodzi o bohatera powieści do "Grimusa" (por Trzepoczący Orzeł) - jest tytułowy Moraes/Maur. Przy czym: "Słaby mężczyzna" to tautologia - powiada Aurora - bo samo słowo mężczyzna jest dla niej synonimem słabości.

"Ostatnie westchnienie Maura" to kolejna opowieść sympatyzującego z islamem Żyda, który ma na pieńku z wszystkimi religiami, i którego książkowi bohaterowie to idealni kosmopolici - ludzie wymieszani z wszystkimi rasami i religiami, jakich wymarzyłby sobie George Soros. To oni przejmują władzę i wpływ na społeczeństwo w jego powieści. Ale Rushdie ukazuje też fatalność kierunku takiego rozwoju społecznego. Populistyczne ruchy polityczno-religijne to reakcja  prostych ludzi na rzeczywistość, w której czują się zagubieni i którą przestają rozumieć. Ich przywódcy (tu Raman "Żaba" Fielding na czele skrajnie hinuistycznej Osi Mumbai) pragnąłby cofnąć społeczeństwo do stosunków z odległej przeszłości. Nie przypadkiem jest to Bombaj - stolica hinduistycznej Maharasztry, która kiedyś obroniła się przed najazdem muzułmańskim i nawet pod Anglikami zachowała autonomię. Lecz gdy religia traci wpływ na rzeczywistość a dotychczasowa tolerancję religijną zaczyna zastępować skrajna propaganda paramafijnych ruchów, i gdy ludzie możni kierują się wyłącznie zyskiem, musi to doprowadzić do wrzenia, zamieszek i zamachów na tle rasowym i religijnym. Taka rewolucja skrupi się jak zwykle na innowiercach lub mniejszościach. Odwrotny, lecz podobny w swej istocie proces dokonuje się w Hiszpanii, czyli w Europie: gentryfikacja miast i miasteczek przez obcych kulturowo i ideowo turystów, prowadzi do postępującej polaryzacji stosunków lokalnych i powstawania wrogich sobie społeczności nawet w małych miejscowościach. To może kończyć się samosądem. Tak więc mimo sympatyzowania z ateistycznym światopoglądem, niosąca go przyszłość nie ma pozytywnej prognozy u Rushdiego - przeciwnie do wszelkich utopii społecznych, które projektuje się w gabinetach socjologów społecznych lub przez super-rządy super-państw. 

Inizio la mia lettura con entusiasmo. Da bambina lessi un libro dal titolo Achille e Patroclo, rimasi talmente affascinata dalla figura di Patroclo che ne conservo ancora il ricordo. 

È Patroclo che narra:
Mio padre era un re, figlio di re. Come la maggior parte di noi, non era molto alto e aveva la corporatura di un toro, era tutto spalle. Sposò mia madre quando lei aveva quattordici anni, dopo che la sacerdotessa gli aveva assicurato che sarebbe stata feconda. Era un buon accordo: lei era figlia unica e tutte le fortune del padre sarebbero andate a suo marito.

L’incipit promette bene. Le pagine scorrono. L’intensità va sfumando. Fino a che la mia mente vagheggia sdraio e ombrellone. A righe. 
Proseguo. Patroclo racconta, io voglio ascoltarlo! E poi vorrei regalare il libro a una persona cara, appassionata di epica e miti antichi. E per principio non dono un libro che non conosco. 
Epperò, i personaggi si fanno meno credibili, la narrazione più cedevole. 
Arrivo all’episodio in cui Diomede suggerisce a Licomede di chiedere a Odisseo di raccontare la storia di sua moglie. Odisseo raccoglie l’invito e comincia a parlare. Quando, con una smorfia di disgusto, il re di Argo lo interrompe:
«Sono stufo marcio di ascoltare la storia del tuo letto nuziale.»
Odisseo replica:
«Allora forse non avresti dovuto suggerirmi di raccontarla.»

E qui il sobbalzo. Il re prorompe con:
«E forse tu dovresti inventare qualche nuova storia del cazzo, così non sarei costretto a morire di noia.»

Mi sorge spontanea e improvvisa la domanda: ma il termine “cazzo” quando è entrato in uso? Sarà scritto così anche nella versione in lingua originale? Sarà una botta di colore per rinvigorire la narrazione che s’è un po’ ammosciata? Controllo. L’etimo è incerto, pare che derivi dal nome del maschio dell’oca: l’ocazzo. Liquidata la o, ecco il nome che rappresenta il ben noto organo. Il suo ingresso in società è tuttavia successivo al tempo dei nostri eroi.

Cerco allora il testo originale. La frase si presenta così:
«And perhaps you should get some new stories, so I don’t fucking kill myself of boredom.»
Che tradotto terra terra, la frase suona: “E forse dovresti inventare qualche nuova storia (virgola!), Un volo d’uccello che da là è migrato di qua. Una virgola non farà primavera, ma la differenza sì.
Diciamo che s’è trattato di un fenomeno di fucking translation.

Mi fermo qui.
Tanto basta. E non dite che a me basta poco.
Leggete l’Iliade

Four women were taken from a shallow grave each piled on top of each other. They had been buried that day by the local military commander. Two of the women appeared to have been raped. The woman had been missing for a day in a half. A veteran nun who had been working in El Salvador four years - Maddie Dorsey - fell to her knees. She knew this was a message to all who saw the woman. See what happened to her? This is what trouble makers get. Maddie was kneeling for the woman and all sisters. These women were U S citizens. Jean Donovan- a missionary, Dorothy Kazel- a catholic nun, Ita Ford was also a Catholic nun and Maura Clark was the oldest and been a nun for thirty years. Maura had lived and worked for seventeen years with the poor of Nicaragua then she had come to El Salvador and four months later she was dead from being murdered. This was not a random killing but done by a country’s army. Anyone who questioned the economic and political system in El Salvador could and usually did die. The commander of the base- Colonel Arbaiza did not like priest or nuns. Fr Lopez looked at the paper he had been handed one was his name and those of everyone who worked in the Parish were subversive per the paper and they were starting the killing today. Fr Lopez took the message to Bishop Damas and he had only held this position for nine months after the previous Archbishop had been murdered while saying mass. Rf Lopez ended back in Washington DC by the end of December. At the conference before their death the four nuns said how frightening it was in El Salvador but they wouldn’t leave. They actually pressed for more nuns as there was a lot to do with so many suffering people. The nuns were picked up at the airport by Dorothy and Jena and three hours later farmers heard the guns. The next morning on December third the bodies were found in a ditch. In the thirty five years since Maura and her companions were murdered they have become a symbols. Many forces- personal, religious, and political combined but Maura and the others in the shallow grave. This book examines Maura’s life to understand. Maura was raised on stories of the Irish Revolution. The circumscribed roles for the working class woman combined with a sincere desire to do good led women to the convent. The man who ordered Maura’s and the others murdered was trained by the U. S. military. But then the question was asked what were the woman doing in El Salvador? Maura rejected the innocence of blindness and she chose to act.  Her life and death raised profound questions about the intersection of religious conviction and political action. Maura was killed because of the work she was doing. Maura knew the risks and still went to help the poor.

This was a very strong book sometimes maybe a little too much detail but no way could I put this down. The faith and courage this woman as the others showed was just stunning. This book was so engrossing and moving and showed you who Maura was and even what helped form her. It shows Maura’s work with the less fortunate that ended with her and three others deaths and then tossed away like their life was worth nothing. But it was and worth so very much. In its own way it is a terrible story of a Central American governments oppression of it’s people with the support of the U S government. But most of all this book is about Maura and how she became this so very special woman of faith and the love she had for the less fortunate. I highly recommend.