I am writing this review as a member of Rosie’s Book Review Team (authors, if you’re looking for reviews, I recommend you check her amazing site here) and I thank her and the publisher for providing me an ARC copy of this book that I freely chose to review.

When I was first approached about reviewing this novel I was beyond intrigued. It sounded like something utterly unique and out there. I wasn’t sure it would suit my reading taste, but I knew I had to read it because it sounded like nothing I had read before. And although it took me a while to get to it, I am happy to report my first impression was right. This book is… extraordinary.

Yes, this book is extraordinary because it is out of the ordinary, pretty much so. If we try to define its genre, we’ll have many difficulties. Is it a thriller? There is a pretty special serial killer (those of us who regularly read thrillers know that they are becoming more and more bizarre and extreme, but this one is beyond the usual, even by modern standards) and a series of murders and desecrations connected by a several cryptic clues (yes, crosswords also come into it), but it has too many other elements that do not fit in well with this genre. There are mystery and police-procedural elements to a point, and a couple of interesting and quirky detectives (Scrope and Lister, both from the upper crust with outstanding education, interesting connections, and an armed forces background), and a female PC, Molly Coates (a heroine of the working classes, from the North of England and from as different a background as possible to the dynamic duo but as clever).

There is a paranormal/fantasy element (well, there is a wolf/shifter involved, and there are references to other creatures that might fit into a number of different categories), but the plot takes place in the world we live in (scarily so at times) or a close version of it with ‘interesting touches’ (some fictional, some are a matter of interpretation). There is a scientific explanation for some of the events (involving the Large Hadron Collider) that could put one in mind of science fiction novels, but this is not the main focus of the plot.

There are plenty of references to religion (which is one of the main themes of the book, in particular, the Roman Catholic Religion) but a word of warning, I think truly devoted and orthodox followers of the Catholic faith or even convinced Christians might feel offended by some of the content. There are also plenty of references and a focus on current and recent events (like the sexual abuse of children by members of the RC priesthood, there are also comments about politics, media, and political figures, some international but many centred in the UK, and we have close encounters with preeminent figures like Tony Blair, the Queen of England, the Pope…) but although the references are accurate and there are plenty of quotations from books, newspapers, media, and the internet, these are weaved into the story and it is not non-fiction or a factual account. As I mentioned already, there are plenty of details about everyday British life peppered through the book, and although in my opinion it is not necessary to be British or an expert on the UK to fully understand or enjoy the book, I think people with a good knowledge of UK politics, society, and current affairs will find much to enjoy (and think about) when they read this book. There is also romance, a story of opposites attract that goes beyond the conventional, but it is only a subplot (and not typical of the romantic genre).

Oh, and there are some illustrations (like ink etchings) of characters and events in the book, but I wouldn’t call it a comic, or a picture book (although they add greatly to the overall effect).

The book has also an extraordinary narrator that from very early on challenges the readers, promising some things (a great twist at the end, that, let me tell you now, he delivers), coaxing them, warning them, and never letting them become too complacent or ‘safe’. The narrator, whose identity readers will wonder about for much of the book, is opinionated, has strong points of view and is not, and never pretends to be, a neutral observer. He is witty, well-informed, dismissive at times, rude and pushy, but never ever boring. Scorn, the title of the book, is the mode of much of his narration, and I loved his voice from the beginning, but if you don’t, you will have difficulties with the book. I always recommend readers to check a sample of the book before buying, and this is one of those cases when I feel that is a must. Although some of the narration, mostly to do with the investigation and the main characters (I am trying not to reveal too many details of the plot, but let’s say, things are not what they seem, as most readers will suspect from the beginning) is written in the third person, much of what makes the book special and gives it its structure and its distinctiveness is the narrator.

Do not get me wrong, though, there are plenty of other characters, like the investigators I have mentioned, whom we get to know quite well and whose personalities and adventures would provide sufficient material for gripping, if more conventional, novels in their own right. There is also Aaron Gall, the character at the centre of the plot, who is both the anti-hero and victim, and also acts as a catalyst for the action in the book. We get to know him, and the rest of the characters, quite well, and he is also a stand-in for the many people who have survived abuse (more or less extreme) at the hands of those who were supposed to be looking after their education and spiritual well-being. If I had to choose, my favourite would be Molly, perhaps because I have more in common with her than with the rest of the characters, and Lou, the therapist, but they are all interesting and likeable. Here I am referring to the main characters. Some of the other characters, many of whom we only get temporary glimpses of (including the victims) are not necessarily likeable, but they are far from caricatures or cut-out types, and we do get insights into their thoughts and motivations that make them, if not sympathetic, at least real and human. And, that includes the guest appearances by true historical figures.

I have tried very hard not to give away much of the plot, although I hope my mention of some of the themes would suffice to get prospective readers interested. I found it a compelling read, both due to the main storyline, and also to the detours, the narrator comments, and the fanciful asides. But this is not a book that zeroes on the action and dismisses anything that is not relevant to the plot (in that way it is perhaps more of a literary fiction novel, but not quite either). This is a long book that meanders on and off through tangents, which eventually we realise are relevant to the overall book but not always to the thriller part of it, so if you’re an impatient reader looking for a light and thrilling read or a who-done-it, this might not be for you. The style of writing is breath-taking, a tour-de-force, with detailed but clear explanations of scientific points, collections of facts and events that make for gripping reading, psychologically astute descriptions of characters and their motivations, philosophical and moral commentaries that will make readers think, and I highlighted so much of the book that I found it almost impossible to choose some fragments to share, but I will try (avoiding major plot points as well):

But that’s the thing about human beings. It’s not laughter or the ability to stand upright that distinguishes man from the animals, it’s the capacity for incompetence. When any other creature makes a mistake, it gets eaten.

It was a truth universally acknowledged in the police force that the middle classes were generally terrified of the police and would shop their grannies without a moment’s hesitation once a cop asked them a question.

Ever had a sudden moment of realisation, an epiphany of the truth that marked out a momentous line in the sands of self-knowledge between everything you thought was the case about the kind of creature you were and everything that was really true? Neither have I.

I have already warned readers about the religious aspects of the book that might not sit well with many readers (no, this is not a Christian book in the usual sense, probably a book that in certain circles and in eras past would have been called a ‘wicked’ book), and there is also violence and some sex scenes (the violence is far more graphic than the sex, in fact it is so extreme that the effect is somewhat cartoonish, but I am not squeamish, so don’t take my word for it). It also deals on a serious and difficult subject, and although it does so in a peculiar way, it does not shy away from the most horrific aspects of it. Having said all that, this is a book I thoroughly recommend. It is not a book for everybody, as you’ll have surmised if you’ve read the rest of the lengthy review (sorry. I got more carried away than usual), but if you like to challenge yourself, you love outlandish thrillers, cryptic crossword clues, unique scornful narrators, satire, and are looking for a new author to follow, do yourself a favour and check it out. It’s a ride on the wild side.

Przez kilka dni biłem się z myślami. Brać się za ostatnią część, czy też sobie darować. Poprzednia srogo mnie zawiodła i zniechęciła, ale odpuszczać sobie tak w połowie drogi? Kusiło,żeby jednak się przekonać jak to się zakończyło. I czy autor dalej obstawiał twardo przy swoim, czy też zmienił trochę podejście. Ciekawość zwyciężyła, a jak wiecie cecha ta jest pierwszym stopniem do...

Rozczarowania. Wiele się nie zmieniło od ostatniego razu. Cale tylko poważnie podupadł na zdrowiu i przez to nie wymachiwał juz tak żwawo mieczem jak niegdyś, nie licząc jednego wyjątku. W każdym bądź razie Thomas leczy się w psychiatryku a Bosco przejąwszy władzę nad Odkupicielami rozpoczyna kampanię mającą na celu zniszczenie całego życia na Ziemi. Oczywiście w imię Boże. Nie ma jakiegoś wyrafinowanego planu na tą okazję jak mordercze wirusy, zniszczenie planety czy katastrofalne zmiany klimatu. Po prostu pragnie wyrżnąć rękoma swoich wyznawców najpierw niewiernych, a później pozwolić im wyginąć. W obliczu takiego zagrożenia władca Szwajcarii, albo Hiszpanii (sam już nie wiem, bo to swobodne mieszanie się istniejących terminów geograficznych skutecznie przeszkadza w odbiorze lektury) wraz ze zbiegłymi Materazzimi upatrują ratunku w osobie Thomasa Cale'a. Gdy więc dochodzi do siebie na ile to możliwe, staje na czele oddziałów zbrojnych i postanawia przeciwstawić się armii Odkupicieli.

Na plus należy odnotować, że sam tworzy nowy rodzaj oddziałów. Na minus to, że jest to wyciągniętę z kapelusza. Stworzenie regimentów złożonych z chłopów i robotników jest jak najbardziej prawdopodobne i jak udowodniła kilkukrotnie historia całkiem skuteczne. Ale stwierdzenie, że nasz główny bohater od zawsze przypatrywał się tym grupom społecznym i odnotowywał ich potencjalne możliwości bojowe wywołało u mnie napad śmiechu, a później oburzenia. Śmiechu, ponieważ w żadnej poprzedniej części nawet słowem o tym nie było wspomniane. Oburzenie przyszło chwilę później, gdy uświadomiłem sobie jak to jest bezczelnie wciskane czytelnikowi. Nie lubię być traktowany jak tępak, który we wszystko uwierzy.

Główny bohater przeszedł poważną przemianę. Jak wspomniałem wcześniej, nie lata już po polu bitwy i sieje śmierć, lecz w spokoju obserwuje batalię z bezpiecznej odległości. Stając się generałem musiał zmienić swoje dotychczasowe nawyki. Co więcej, myślami wybiegał poza sztywne do tej pory ramy batalistyczne. Dzięki kolegom myślał o logistyce, zaopatrzeniu a nawet morale swoich podwładnych. Stał się symbolem walki. Wystarczyła tylko jego obecność, aby podniesć ludzi na duchu. Duża odpowiedzialność jak na tak młodego człowieka.

Pochylę się jeszcze głębiej nad Thomasem. Jest tytułowany Lewą Ręką Boga. Jego ucieleśnionym Gniewem, który zstąpił na Ziemię. W związku z tym spodziewałem się, że w końcu odkryje w sobie niezwykłe zdolności pomagające w tej misji. Miałem taką nadzieję do ostatnich stron ostatniej części cyklu. I guzik. Thomas Cale był po prostu zwykłym chłopcem wyszkolonym w walce, strategii i taktyce, który w wyniku urazu czaszki zyskał na szybkości reakcji i zdolność przewidywania zamiarów przeciwnika w walce. Nic więcej.

Nadzieje rozpalone w "Lewej ręcę Boga" stopniowo wygasały, aż nie został nawet jeden żarzący się węgielek. To chyba największy zawód. Największy, lecz nie jedyny. Podtrzymuję wszystko to, o czym pisałem ostatnim razem i dodam jeszcze jedno. Z powieści przygodowej zostaliśmy przeniesieni do sprawozdań z poszególnych pól bitew, z elementami ekonomicznymi. Jeżeli ktoś szuka takiej literatury to zapraszam, W przeciwnym razie poprzestańcie tylko na pierwszej części

Wizja świata - była, ciekawy główny bohater - był, zagadka rzucona na koniec książki - była. Autor wszystko co potrzebne miał i... nic z tym nie zrobił. Kontynuacja "Lewej ręki Boga" wypada blado i chaotycznie. Zaraz postanowie Wam wytłumaczyć, czemu lepiej po nią nie sięgać.

O ile pamiętacie część pierwszą głównym bohaterem powieści jest Thomas Cale. Sierota, wybraniec który trenowany na zabójcę doskonałego pod koniec poprzedniej części dowiaduje się, że jest Gniewem Bożym, Lewą Ręką Bożą i Aniołem Śmieri. Całkiem dużo tytułów jak na jednego człowieka, czyż nie? Po zdradzie ze strony ukochanej osoby wraca do Sanktuarium z którego poprzednio tak usilnie starał się uciec. Po namowach jego opiekuna Bosco staje na czele armii Odkupicieli, których ma wyszkolić a następnie poprowadzić ku zwycięstwu przeciwko Antagonistom. W tym czasie jego przyjaciele ruszają mu na ratunek, lecz po drodze rozdzielają się i słuch po nich ginie.Cale więc stara się udowodnić swoją wartość militarną, Mętny Henrim, Klais i Idrys Pukke miotają się bez celu a Bosco pnie się coraz wyżej na szczeblach hierarchii  kościelnej. Brzmi chaotycznie prawda? I tak też miało brzmieć, bo cała powieść sprawia wrażenie nieprzemyślanej i totalnie spapranej.

Po pierwsze motywacja głównego bohatera. Cale uznając, że nie ma innego wyjścia dosyć ochoczo podejmuje współpracę i masakruje coraz to kolejne zastępy Antagonistów. Staje się przy tym wygodnicki, rozpieszczony i przyzwyczajony do wydawania poleceń. Czy stara się wykorzystać swoją pozycję do kolejnej ucieczki? Ależ skąd. Wygląda na to, że odpowiada mu ta nowa sytuacja. Zupełnie jakby całe dzieciństwo zostało puszczone w niepamięć a on całkowicie dał wiarę opowieściom Bosco o proroctwie na jego temat. Jeżeli było tak w istocie, to czemu ani razu nie zapytał go o jakieś szczegóły? Posłusznie wykonywał polecenia aż do pewnego momentu, kiedy pod wpływem przyjaciela zmienia zdanie i daje nogę. Całkowicie nielogiczne zachowania, koło których nie potrafię przejść obojętnie.

Po drugie bohaterowie drugoplanowi. Trójka wspomnianych przeze mnie wcześniej przyjaciół, którzy ruszają śladem Cale'a w pewnym momencie się rozdzielają. O ile losy Klaista są dalej opisane, to reszta znika bez śladu. Sam Kleist zresztą przechodzi dziwną metamorfozę. Ze sceptycznego i cynicznego młodzieńca, który nikomu nie ufał przeistacza się w czułego męża, który planuje swoją przyszłość w nowej rzeczywistości. Jest opiekuńczy i stara sie zyskać w oczach nowych współplemieńców. W swojej służalności bez większego szemrania posmaruje nawet żonie hemoroidy(!). Widać, że autor chciał nadrobić tą postać, lecz czy taka zmiana wyszła mu na dobre? Szczerze wątpię.

Pozostali bohaterowie pojawiają się praktycznie znikąd pod koniec powieści i bardziej pasuje chyba do nich określenie epizodyczni. Wiele nie wnoszą i są tylko wypełniaczami. Tak więc postacie Idrys Pukkego i Mętnego Henriego zostały całkowicie zlekceważone. Ogromne marnotractwo.

Po trzecie świat. Pamiętam, że poprzednio wizja świata autora niosła ze sobą pewną niewiadomą. Podejrzewałem obszar podobny do USA ale w okresie  Średniowiecza. Za domysłem tym przemawiały nazwy miast jak Memphis albo Salt Lake. W "Aniele śmierci" obok tych wybitnie amerykańsko brzmiących nazw otrzymujemy Szwajcarię, Hiszpanię, Norwegię, Górę Synaj oraz co mnie już totalnie dobiło Górny Śląsk z Bytomiem. I to wszystko razem, obok siebie oddalone o góra kilkaset staj od siebie. No myślałem, że ktoś sobie robi jaja. Zupełnie, jakby autor wziął kilka przypadkowych nazw geograficznych, wrzucił do woreczka i porządnie potrząsnął. Otrzymany produkt wysypał na kartkę papieru i obrysował ramką. Ta daaam!

Podobny misz-masz otrzymujemy w kwestii wiary. Znana nam wcześniej wizja Powieszonego Odkupiciela jako skrzywionego Chrześcijaństwa była całkiem ciekawa. Lecz gdy do wesołej kompanii dodamy przerysowane i satyryczne wręcz wizje dwóch innych wielkich religii, to śmiesznie już nie jest. Robi się niesmacznie. Chcecie przykładów? Kleftowie są ludem wędrownym, który wierzy w jednego Boga. Bóg ten narzuca im dziwne zwyczaje żywieniowe zakazując jedzenia niektórych zwierząt które np. pełzają lub mają łuski nazywajac je nieczystymi. Też widzicie podobieństwo do koszernego jedzenia u Żydów? Najwyższą wartością u Kleftów jest tchórzostwo i złodziejstwo. Nie uznaja walki bezpośredniej, a jedynie wyprawy łupieskie podczas których kradną ile wlezie i szybko wracają w swoje wąwozy.

Muzelmani natomiast maja obsesję na punkcie swoich żon. Nie mogą one pokazywać światu twarzy a jeżeli zostana pohańbione przez napastników, to przynoszą ujmę swoim mężom. Za taką zniewagę biedna kobieta może się spodziewać tylko kolejnych razów lub ukamienowania. Normalnie wypisz wymaluj Islam.

Mamy już rozpisanych przedstawicieli trzech wielkich religii. No to żeby dodać kolorytu autor dorzuca jeszcze nację, która idealnie pasuje do opisu starożytnych Spartan. Od dziecka skoszarowani, nastawieni tylko na walkę i niewolący inny naród, który jest od zawsze ich sługami. Oczywiście nie można zapomnieć o selekcji noworodków i praktykach z wykorzystaniem młodych chłopców. Normalnie nie wiedziałem czy śmiać się, czy płakać.

"Anioł Śmierci" to obraz frustracji autora szeroko pojętą religią. Każdy z opisanych systemów religijnych jest skrytykowany i wyśmiany. Gdyby to jednak było zrobione w sposób inteligentny lub zabawny, to dało by się czytać. Zabrakło jednak zarówno dojrzałości, jak i chyba umiejętności i konsekwencji. Ubolewam nad takim obrotem sprawy.

Oglądaliście "Equlibrium"? Sa tam klerycy, którzy specjalizują się w walce z wykorzystaniem pistoletów. To teraz odrzućcie pistolety, ale zostawcie sutanny. Wrzućcie to wszystko w ciekawy alternatywny świat i.. ta daaam! Otrzymujemy bardzo ciekawe połączenie powieści przygodowej i fantastyki(chociaż jest jej jak na lekarstwo).

Thomas Cale jest akolitą Powieszonego Odkupiciela. Nie, nie jest to Odyn. Jest to raczej wariacja na temat chrześcijaństwa i Jezusa. Też odkupił nasze winy, lecz zamiast umrzeć na krzyżu został powieszony. Ale wracając do Cale'a mieszka w Sanktuarium, które skupia Odkupicieli oraz całe zastępy akolitów. Jest to bardzo surowy zakon, w którym oprócz ogromu modlitw i pokut akolici szkoleni są w walce, łucznictwie, zwiadzie itd. I nie ukrywajmy, nie każdy jest w stanie przetrwać takie życie. Tylko najsilniejszy przeżywają. Cale pewnego dnia popełnia nierozważny uczynek, w konsekwencji którego wraz z dwoma przyjaciółmi Henrim i Kleistem oraz świeżo uratowaną dziewczyną muszą uciekać. Problem w tym, że jeszcze nikt kto starał się uciec, nie przeżył dłużej niż 2 miesiące.

Akcja rozgrywa się w Sanktuarium, a później w mieście Memphis. Całość ma miejsce w okresie podobnym do naszego Średniowiecza, tyle że w Ameryce Północnej. Nie dowiadujemy się wiele o świecie, ale to nie przeszkadza w dobrym odbiorze powieści. Liczę na to, że więcej informacji uzyskam w kolejnych tomach. Jednak to nie świat jest tutaj najważniejszy. Cale, jako główny bohater skupia na sobie praktycznie całą uwagę. Młody człowiek o nieznanej przeszłości i przez większość część książki nieznanych nam umiejętnościach. Jest on jak na swój wiek (15-16 lat) nad wyraz opanowany i można powiedzieć, że wręcz oziębły w stosunkach z innymi ludźmi. Chłodny umysł zawsze kalkuluje z najwięszym zyskiem dla siebie. Z czasem to zachowanie godne robota ulega ociepleniu, Oczywiście winna temu jest kobieta, ale nic więcej nie zdradzę. Na szczęście wątek miłosny, który musiał się pojawić w powieści gdzie głównym bohaterem jest nastolatek nie jest natrętny i przesadnie rozdmuchany. Bardzo racjonalne zakończenie, które w pełni mnie usatysfakcjonowało. 

"Lewa ręka Boga" to bardzo solidna powieść, która trzyma przyzwoity poziom przez większość czasu. Nie ma wielkich zachwytów nad tą lektura, ale i nie można jej wiele zarzucić. Jednak biorąc pod uwagę zakończenie, myślę, że ma bardzo duży potencjał, który powinien objawić się w kolejnych częściach

So I've got about an hour left to work with the desk.   AKA the huge pain in my ass.  Do you want more pictures?

My dad told me about Erdos, and it went like this: he needed cataract surgery and asked if he could do math.   And the guys were thinking, sure he can do math after the surgery just like before, so they said yes. 

He goes in to have the surgery done, and went, 'I want to do math now.'

And they all went, 'wait, what, now?'

He refused to let them do the surgery until they called up a dude from the nearest university to do math with him.   Boom. 

All throughout the day, I went, 'I want to do math now,' and giggled.   i think it's because I understand.   When I went in for my MRI, I was like, but I brought a whole bag of comics, 30 minutes, and I can't do comics?   Look, Erdos likes math more than me.   A lot more than me.   But his fandom is math, and Erdos, my friend, I can totally understand fandom.   

I think I was tickled pink that he understood what it was to love something that much.    It turns out this story was from The Man Who Loved Only Numbers, so I took the book from the library, and found the incomplete - on MU - volume of Deadpool that comes after his wedding volume.