Nanna Foss to duńska autorka powieści młodzieżowej, która szybko podbiła rynek wydawniczy. Jej debiutancka powieść została przyjęta z entuzjazmem przez czytelników w kilku krajach. 

Główna bohaterka Emi nie lubi wyróżniać się z tłumu. Jest uzdolniona plastycznie i bardzo dobrze się uczy. Przyjaźni się tylko z dwoma braćmi, Linusem i niewidomym Albanem. Podczas jednego z pobytów u braci miała dziwny sen o chłopcu o turkusowych oczach i pryzmacie zawieszonym na jego szyi. Postanawia go narysować. Na następny dzień w szkole przeżywa szok, gdyż okazuję się, że chłopiec ze snu istnieje. Ma na imię Noa i razem z siostrą bliźniaczką Pi będzie chodził do jej klasy. Wraz z przybyciem bliźniąt sprawy lekko się komplikują, a wizyta u pewnego astronoma nada początek wydarzeniom, które zmienią na zawsze życie tych młodych ludzi. Zaczyna się robić niebezpiecznie, gdy bohaterowie nie panują nad swoimi nadprzyrodzonymi zdolnościami, a zło jest coraz bliżej. Gdy kompas zacznie działać prawidłowo, młodzi ludzie będą skazani na walkę nie tylko ze złem, ale i z samym sobą. 

Autorka wprowadza nas powoli w świat nastolatków. Pokazuję ich życie codzienne. Stopniowo nakreśla wydarzenia, które poprzedzają punkt zwrotny w historii i od którego akcja nabiera właściwego tempa. A wszystko kręci się wokół podróży w czasie. Pomysł i wykonanie zasługuję na pochwałę. 

"Leonidy" to zdecydowanie powieść dla młodzieży. Przyjemna, umila czas, potrafi wciągnąć i nawet zaskoczyć. Książka napisana jest prostym i przystępnym językiem. Czyta się ją z ogromną przyjemnością. Ciekawa fabuła i różnorodni bohaterowie. Szczerze polecam!!!!

Dziękuję bardzo za udostępnienie egzemplarza do recenzji pani Ani Guziewskiej z Businnes&Culture. 

Justyna Kopińska to jedna z lepszych autorek reportaży. Wielokrotnie otrzymywała za nie liczne nagrody, dlatego wiedziałam, że ów zbiór mnie zachwyci. Tym razem obnaża wady wymiaru sprawiedliwości w Polsce. 

W książce znajdziemy między innymi reportaż o dręczonych pacjentach szpitala psychiatrycznego w Starogardzie Gdańskim, czy próbie ukrycia trudnych spraw o zabójstwo, o żonie seryjnego zabójcy Mariusz Trynkiewicza, o życiu i tajemniczej śmierci minister Zbrojewskiej, o podwójnej eutanazji kochającego się małżeństwa, o prezydencie Zduńskiej Woli, któremu współpracownicy musieli płacic haracz i o tym, dlaczego przez policyjne statystyki nie szuka się zaginionych. 

Niektóre z tych tematów znamy z telewizji, częścią z nich karmiły się brukowce. "Polska odwraca oczy" stanowi zbiór reportaży, które były publikowane w różnych pismach, ale zebrane w całość porażają jeszcze mocniej. Uderza z nich zło i niesprawiedliwość. Nadzieję może stanowić obietnica kary dla winnych. Autorka szuka człowieka i jego prawdy. 

Książka dostarcza wielu bardzo mocnych emocji. Jak gniew, szok, niedowierzanie, przerażenie, że takie rzeczy dzieją się w XX wieku w naszym kraju. Reportaże obnażają układy, które mają na celu ukrycie i chronienie przestępców. 

To lektura trudna, bulwersująca, ale zdecydowanie warta uwagi. Pomimo malej objętości potrzeba dużo czasu by ją przeczytać. 

Autor jest leśnikiem w rezerwacie przyrody w Niemczech. Całe swoje życie zawodowe poświęcił poznawaniu funkcjonowania lasu. 

Owa książka okazała się miłą odmianą od tego co zazwyczaj czytam. Zawiera fakty bardzo istotne, o których powiem szczerze nie miałam zielonego pojęcia. Drzewa są dla nas bardzo ważne i dla naszej planety też. 

Peter Wohlleben obrazowo i ciekawym językiem pisze o zdumiewających zdolnościach roślin. Mi teraz las jawi się jako zgrana społeczność, która czuje, myśli i współgra ze zwierzętami. Możemy tu znaleźć historię o przyjaźni, miłości czy zasady zachowania drzew. Po przeczytaniu lektury zaczynamy postrzegać drzewa z innej perspektywy i bardziej je doceniać. Zmienia spojrzenie na świat roślin. Uważam, że drzewa to bardziej ludzkie organizmy niż niektórzy ludzie. 

Dużym plusem książki jest to, że czyta ją się szybko i łatwo. Niby naukowa, a jednak się w niej emocje. Polecam miłośnikom przyrody oraz tym, którzy chcą się więcej dowiedzieć o otaczającej nas naturze. 

Książka jest świetna!!!!!

Narratorką i główną bohaterką książki jest Wisława, zwana przez wszystkich Wiśnią. Jest to opowieść o paczce przyjaciół mieszkających i studiujących w Krakowie. I o tym, że życie studenta nie jest wcale proste jak nam się wydaje. O wyborach jakich dokonują, rozterkach, wątpliwościach czy obrali dobry kierunek i dylematach oraz popełnianych błędach i konsekwencjach.
Książkę czyta się lekko i przyjemnie. Polecam dla relaksu.

Książka jest jednym z tomów Trylogii Owocowej, nie wiadomo dokładnie który, ale wspólną cechą jest owocowe imię głównej bohaterki.

Malina kończy studia i nie bardzo wie co ma dalej w życiu robić. Nie ma celu w życiu, nie ma pracy i usilnie poszukuje prawdziwej miłości.

Zaliczyła bym ją raczej do mało ambitnej lektury. Taka na jeden wieczór...dla rozluźnienia.