Pamiętacie Kylara Sterna z poprzedniej części? Tak to ten, który aby uciec z dzielnicy biedoty najął się u skrytobójcy na ucznia. Byłem pod sporym wrażeniem jego przygód, dlatego też nie zwlekając zbyt długo chwyciłem za drugi tom. Oto i moja opinia.

Kylar po śmierci swojego mistrza i zyskaniu niezwykłych mocy Anioła Nocy postanawia zerwać z dotychczasowym życiem i zacząć od nowa. Wraz z Elene i przybraną córką wyjeżdżają do innego miasta by tam podjąć pracę jako zielarz. Zamiast więc odbierać życie, będzie je ratował. Nie wszystko jednak idzie po ich myśli. W tym samym czasie w Cenarii, która została podbita przez Króla-Boga źle sie dzieje. Najeźdźcy wyzyskują ludność, a arystokraci albo są zmuszeni do poddaństwa, albo muszą uciekać i mieć na względzie śmierć w męczarniach. Co jednak najważniejsze, okazuje się, że Logan prawowity następca tronu jednak przeżył i tylko kwestią czasu będzie odnalezienie go przez tyrana i zabicie. W takiej sytuacji Kylar musi wybrać, czy wyrzec się dawnego życia, czy też wrócić na drogę cienia i ratować przyjaciela kosztem kobiety, którą kocha.

Poprzednia część wysoko postawiła poprzeczkę i nie było łatwo osiągnąć tamten poziom. Autor rozdzielił akcje na Kylara, który stara się ustatkować oraz rebeliantów w Cenarii. Sam główny bohater mówiąc szczerze do połowy książki troszkę mnie drażnił. Próba uszczęśliwiania swojej kobiety kosztem własnej natury nie była dobrym pomysłem. Ich relacje natomiast były zbytnio przesłodzone. Czasem było tak czule, że aż się robiło niedobrze. Na szczęście (dla mnie, nie głównego bohatera) przeszłość upomniała się o naszego Nocnego Anioła i wszystko trafił szlak. Może to brzmi okrutnie, ale dramaty dużo lepiej wychodza Weeksowi niż opis sielskiego życia. Pościgi, walki i intrytrygi to jest to, co napędza tą powiesć. I napędza całkiem dobrze.

Druga kwestia to magia. W pierwszym tomie była delikatnie zarysowana, teraz wyraźnie wychodzi przed szereg. Dowiadujemy sie o niej więcej, poznajemy różne szkoły i tradycje oraz oczywiście samych magów. Niezwykłe moce Kylara też nie naleza do rzeczy racjonalnych i jego stopniowe przesuwanie granicy swoich umiejętności potrafi zafascynować czytelnika. Nadal "sprawy magów" są nieco zakręcone i nie do końca zrozumiałe, ale kilka zagadek się wyjaśnia. Druga połowa powieści staje się wyraźnie mroczniejsza a to za sprawą magii Króla-Boga. Opisy Umorów to miód na moją wyobraźnie, oby tak dalej. Wyjątkowo bardziej byłem zainteresowany Loganem, który kilka miesięcy spędził w obskurnym lochu, niż Kylarem. Aby przeżyć wśród bezwzględych kryminalistó sam musiał się zezwierzęcić i przejąć ich zwyczaje. Powolny upadek moralności postaci, która wcześniej była krystalicznie czysta był bardzo interesujący. Czy udało mu się zachować na tyle człowieczeństwa, aby po uwolnieniu wrócić do społeczności? Sami sie przekonajcie. 

"Na krawędzi cienia" jest godną kontynuacja pierwszej części. Nie ma juz tego zaskoczenia i świeżości, ale skutecznie nadrabia to kwestią magii oraz postacia Logana. Z czystym sercem polecam i chwytam za ostatni tom trylogii

Wygrałem w pewnym konkursie podobno niezłą książkę. Problem w tym, że był to trzeci tom trylogii. Aby więc rozpocząć lekturę "po bożemu" zaopatrzyłem się w dwie pierwsze części i rozpoczałem lekturę, czekając aż moje ostatnie zamówienie w księgarni zostanie zrealizowane. I muszę się wam przyznać, że chciałbym, aby ta przesyłka szła jak najdłużej, ponieważ wsiąkłem.

"Droga cienia" opowiada historię młodego chłopca Merkuriusza, który w żyje w slamsach w stolicy pewnego wyimaginowanego kraju. Jego codzienność to ciągła walka o przeżycie, jedzenie i zachowanie godności. Ma jednak dwójkę przyjaciół, dzięki którym ta egzystencja zachowuje jakiś sens. Mają plan na przyszłość jak uciec z tej społecznej kloaki, lecz wymaga on czasu i cierpliwości. Tego pierwszego zaczyna jednak brakować, gdy w Gildii do której należą coraz większą władzę zaczyna zdobywać okrutny i lubujący się w przemocy i zastraszaniu Szczur. Chcąc zdusić w zarodku wszelkie próby oporu upokarza i wykorzystuje przyjaciół Merkuriusza, nie zostawiając mu dużego pola do manewru. Aby wyrwać się spod władzy tyrana zgłasza się na ucznia do najbardziej znanego w mieście skrytobójcy Durzo Blint'a. Jednak by u niego terminować, najpierw musi okazać posłuszeństwo i wykonać pewne zadanie. Zadanie, które może być zbyt trudne dla dwunastolatka. Nie ma jednak czasu na zwłokę, ponieważ pętla wokół niego i jego przyjaciół zaciska się coraz bardziej.

Tak rozpoczyna się historia, która z każdą przerzuconą stroną wciąga coraz bardziej. Dlaczego? Wpływa na to kilka czynników. Tego, że Merkuriusz zostaje uczniem Blinta można się domyślić. Ale już sam proces edukacji i wdrażania się w przyszły zawód jest bardzo interesujący. Tajniki zawodu siepacza potrafią na długą chwilę przykuć naszą uwagę, tak samo jak relacja uczeń-nauczyciel.

Kolejna sprawa, to pozostałe postacie. Oprócz naszego głównego bohatera poznajemy też młodego lorda Logana, który przesycony rycerskimi cnotami zbyt wcześnie musi wziąć na siebie dużą odpowiedzialność, Mamę K, która jest burdelmamą największych domów rozkoszy w okolicy oraz powierniczką jednych z większych sekretów miasta, lorda Drake, który wziął Merkuriusza na wychowanie w swojej chrześcijańskiej rodzinie, lecz którego przeszłość nie była tak nieskazitelna niż by chciał oraz wędrownego maga, który podążając za proroctwem swego przyjaciela trafia na dwór Logana nie będąc pewnym jakie jest jego przeznaczenie. To tylko kilka przykładów, lecz możecie już zauważyć, że każda z tych postaci jest głęboka i odgrywa bardzo ważną rolę w fabule. Co więcej, jest jeszcze wiele postaci, które wspomniane na początku powieści pojawiają się późniejszym okresie. I to nie jako statyści, lecz pełnoprawne i ważne persony. Ten sposób wyławiania wcześniej juz znanych osób i budowania wokół nich fabuły przywodzi mi na myśl twórczość pana Martina. I powiem wam, że nie jest to jedyne podobieństwo, jakie znalazłem między tymi autorami.

Intrygi bowiem i rozbudowana fabuła, która stopniowo, lecz nieubłaganie się rozkręca są stanowczo w stylu "Gry o tron". Początkowo jeżeli nie jesteśmy uważnymi czytelnikami, może nam umknąć kilka wątków, lecz później nie ma szans aby się zgubić. Od połowy lektury książkę po prostu się pochłania.

Mógłbym wymieniać jeszcze kilka mocnych stron powieści Weeks'a, lecz może lepiej abyście sami sie przekonali jak jest dobra. Oczywiście znajdzie się trochę niedociągnięć jak pewne niejasności w fabule, albo kilka postaci, które pojawiają się z nikąd jak diabeł z pudełka, robią swoje i zaraz znikają. Zostawia to pewne niedomówienia, lecz wiedząc, że mam jeszcze dwa tomy przed sobą jestem wręcz pewien, że znajdę tam odpowiedzi. Nie tracę więc czasu i biorę się za lekturę. Wam też polecam

Tytuł: Syn Cienia
Autor: Jon Sprunk
Cykl wydawniczy: Trylogia cienia
Wydawnictwo: Papierowy Księżyc
Data wydania: 29.06.2012
Ilość stron: 400
Moja ocena: 3/6

Recenzja napisana dla portalu: