Jak bardzo spaczoną psychikę musi mieć matka, która z jednej strony pragnie zapewnić dobrobyt własnym dzieciom, a z drugiej strony w własnej bezsilności i braku pomocy skądkolwiek maltretuje dzieci, by choć na chwilę poczuć wyższość i władzę?

Jak bardzo należy być zdesperowanym, aby własnym ciałem zarabiać na próżne przyjemności, takie jak ubrania, drogie torebki, na narkotykach kończąc?

Ile cierpienia i upokorzenia trzeba znieść, aby mieć siłę jeszcze walczyć o wygranie nowego życia?

Miałeś pretensje do wszystkich, że tobą manipulowali. Decydowali o twoim losie. A ty, co robiłeś, aby to zmienić? Jak traktowałeś osoby, które oferowały ci swoją pomoc, co?! Doiłeś z nich ile mogłeś do czasu, aż przestali być ci potrzebni… Odgradzałeś się od nich wysokim murem, paląc wszystkie mosty.

To tylko niektóre z pytań, jakie zadają sobie bohaterowie książki „Przetrwać noc”, która swoją tematyką porusza najbardziej ponure i mroczne zakamarki życia każdego człowieka. Nie zawsze jednak potknięcia czy upadki hartują. Czasami niestety działają zupełnie odwrotnie, a rozum marzy tylko o jednym – aby nareszcie zaznać spokoju a to możliwe jest jedynie poprzez śmierć.

– Dokonujesz własnego wyboru – odezwał się, gdy chłopak nacisnął klamkę, uchylając drzwi. – Jednak muszę cię ostrzec.
Gdy wyjdziesz stamtąd, nie będziesz już nigdy tym samym człowiekiem… Spotkasz tam kogoś, kto raz na zawsze, odmieni twoje życie...

 

Książka Walida Kulińskiego porusza w czytelniku bardzo skrajne emocje. Swoją treścią wchodzi w głąb psychiki bohaterów, aby spróbować przekazać, jakimi pobudkami kierują się w podejmowaniu własnych decyzji. Nie jest to książka prosta w odbiorze, jednak warta przeczytania i zastanowienia się samemu nad pewnymi kwestiami życia każdego człowieka.

Premiera wydawnicza — „Poszukiwacz marzeń: Z kamerą na wojnie w Brazylii”
http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4428392/poszukiwacz-marzen-z-kamera-na-wojnie-w-brazylii

do kupienia 
https://www.nieprzeczytane.pl/Poszukiwacz-marzen.-Z-kamera-na-wojnie-w-Brazylii,product1005967.html
http://bonito.pl/k-1665660-poszukiwacz-marzen-z-kamera-na-wojnie-w-brazylii
http://www.psychoskok.pl/produkt/poszukiwacz-marzen-kamera-wojnie

więcej na stronie
http://www.psychoskok.pl/aktualnosci/zapowiedz-wydawnicza-poszukiwacz-marzen-z-kamera-na-wojnie-w-brazylii

Biegałam i pytałam o marzenia. Marzenia pozostawały te same, zmieniali się tylko ludzie… –  tak autorka kończy swoją książkę, a ja tymi słowami chcę rozpocząć résumé tego, co Czytelnik znajdzie w tej niezwykłej publikacji.

Lekkie pióro autorki i jej reporterska pasja powodują, że kolejne strony przewraca się z zapartym tchem, czekając na rozwój wydarzeń i smaczki, które autorka przy wielu okazjach nam serwuje.

Trudno sklasyfikować tę książkę, bo jest to i z zębem napisany reportaż z brazylijskich slumsów, i socjologiczna (czy tylko socjologiczna?) rozprawka.

Ogromne wrażenie zrobiły na mnie emocjonalne relacje autorki ze spotkań z poszczególnymi ludźmi. Ze starym człowiekiem w Rio de Janeiro, który po rozmowie z autorką podniósł się z rozpaczy i stwierdził, że właśnie dostał „wędkę”, więc doraźnej pomocy już nie potrzebuje, bo sam będzie sobie „łowił” lepszy los. Z funkcjonariuszami brutalnej brazylijskiej policji specjalnej. I z dziećmi, żołnierzami mafii w faweli, które to spotkanie autorka tak podsumowuje:

Wszyscy gdzieś w głębi jesteśmy zagubionymi dziećmi, nie wiedzącymi, jaką drogą pójść przez życie. I to sprawia, że życie jest tak piękne i fascynujące. Takie właśnie małe i zagubione dzieci widziałam w chłopcach z karabinami.

Jest to książka, która ma jeszcze jeden niezaprzeczalny atut: zdjęcia. Niby zwyczajne zdjęcia biednej brazylijskiej codzienności, obrazy wbijającej w ziemię „architektury” faweli. Ale te zdjęcia robią ogromne wrażenie, bo – w epoce wszechogarniających papuzich (wszak jesteśmy w Brazylii!) kolorów – są czarno-białe!

Tę książkę koniecznie trzeba przeczytać. A po lekturze pomyśleć: o sobie i o innych ludziach!

Ann to nastoletnia bohaterka książki ,,Druga strona Anioła” Oliwii Szadkowskiej. Jest ona zwyczajną nastolatką, która, jak na pierwszy rzut oka się wydaje, ma kochającą rodzinę i prowadzi poukładane życie. Jednak, co można zresztą wywnioskować po tytule, nie do końca tak właśnie jest. Pewnego dnia jej życie zmienia się o 180 stopni za sprawą niezwykłej wizyty nikogo innego niż Anioła, Kupidyna. Kupidyn wprowadza Ann w świat Szkoły Aniołów, a sama nastolatka poznaje zapierające dech w piersiach życiowe historie każdego z jej członków. Dlaczego jednak tylko ona została tak wyróżniona, aby kontaktować się ze światem nadprzyrodzonym? Czy znajomość z Kupidynem przerodzi się w coś więcej niż anielsko-ludzką przyjaźń? I wreszcie – czy Anioły mogą się kojarzyć tylko z niewinnością i delikatnością?

,,Druga strona Anioła” Oliwii Szadkowskiej to książka, która z pewnością trzyma czytelnika w napięciu do samego końca. Pomysłowa fabuła, szybkie zwroty akcji i oczywiście niezwykłe kreacje bohaterów sprawiają, że chce się powiedzieć: ,,Trzy razy TAK!”. Autorka w niecodzienny sposób połączyła dwa światy – ludzki i anielski, a dzięki takiemu zabiegowi zaraz po lekturze książki nasuwa się na myśl jedno zasadnicze pytanie: ,,Czy rzeczywiście istnieją Anioły?”. Historia Ann i Kupidyna wzbudza bowiem różne emocje – radość, smutek, zdenerwowanie, żal, ekscytację i wzruszenie. Różnie można zinterpretować wiele sytuacji, o których mowa jest w książce, jednak jest to jej plus. Każdy przeczyta tę opowieść inaczej, każdy na swój sposób odkryje drugą stronę Anioła.

Czy Adriano też należy do tego grona? – zapytałam nagle, zaskakując zarówno siebie jak i Kupidyna. - Niestety…. – odparł smutno Anioł. – I uśmierci jedną z was. – powiedział prawie szeptem. Zamarłam. Chyba nie powinnam o tym jeszcze wiedzieć. - Dlaczego? – zapytałam łamiącym się głosem. - Bo jedna z was nie będzie mu dłużej potrzebna. Jedna musi oddać życie za drugą. – w oczach stanęły mi łzy. – A teraz wybacz, ale chyba nie powinienem był ci tego mówić. – „No chyba nie” pomyślałam. – Muszę już iść, bo Adriano i Banan odkryją, że tu jestem. – ucałował mnie w policzek i wyleciał przez okno, żegnając się jeszcze ze mną. Jak nigdy.