Poezja Eliota Świadczy o walce z rozpaczą i zwątpieniem. Najwybitniejszym tego przykładem jest wydana w roku 1922 „Ziemia jałowa”. W okresie późniejszym zwyciężył w jego poezji ton chrześcijańskiej nadziei i wiary, pojawiających się już w napisanych pod koniec lat dwudziestych utworach: „Środzie Popielcowej” („Popielcu”) oraz w „Wierszach Ariela”. Z wyjątkiem wydanego w roku 1936 pierwszego kwartetu „Burnt Norton” lata trzydzieste nie przyniosły żadnych wybitnych dzieł poetyckich Eliota, zainteresowanego w tym czasie twórczością dramaturgiczną. Dopiero wybuch wojny w roku 1939 sprawił, że liryczny głos poety zabrzmiał na nowo i powstały trzy następne kwartety: ostatni z nich, „Little Gidding”, ukazał się w roku 1942. jest to również ostatni poemat Eliota. Od tego czasu aż do śmierci w roku 1965 pisał on sztuki teatralne oraz wiele esejów poświęconych poezji i poetom, lecz nie napisał już wybitnych wierszy.
Krzysztof Boczkowski, „T.S. Eliot”