Od ponad 10 lat mieszkam i żyję w Tarnowie. Jednak do tej pory nie spotkałem się by akcja jakiejkolwiek książki w całości była umieszczona w moim mieście. Dopiero książka pt. „Pomsta” zmieniła ten stan rzeczy. Autor Krystian Janik w swojej powieści skupił się na Tarnowie XVII i XVIII wieku.

            W tym kryminale staropolskim, który notabene jest debiutem powieściowym tarnowianina, spotykamy się z postacią Krzyżowca, który od kwietnia 1700 roku zaczyna mordować osoby na tarnowskim cmentarzu. W poszukiwania tego człowieka angażują się najważniejsze osoby Tarnowa, a także konsyliarz Bartosz Sędowicz.

            Autor swoją książkę napisał z ogromnym rozmachem pokazując obyczaje tamtych czasów oraz to, czym szlachcice Tarnowa napełniali swoje brzuchy. Opisy trunków oraz różnych posiłków zajmują sporą część książki. Jednak mimo swego bogactwa nic to nie wnosi do akcji i dla mnie ta część książki jest zbyt przegadana.

            Jednak gdy Krystian Janik wrócił na właściwe tory śledztwa, wprowadzając retrospekcję z lat sześćdziesiątych XVII wieku, książkę czyta się naprawdę nieźle. Trzeba przyznać, że jest to w gatunek kryminału, których na polskim rynku jest niewiele. Jest to wielki plus tej książki. Intryga w niej zawarta jest naprawdę dobra i trudno do końca zorientować, kim jest poszukiwany Krzyżowiec i skąd wziął się tytuł „Pomsta”.

            Mnie tę książkę czytało się całkiem nieźle. Aby ją przeczytać potrzebowałem tylko czterech dni i pięciu posiedzeń. „Pomsta” liczy sobie 332 strony, co w przeliczeniu na dni daje 83 strony na dzień, natomiast w przeliczeniu na posiedzenia daje 66 stron na posiedzenie. Wynik jest naprawdę niezły, gdyż to jedna z najszybciej przeczytanych książek w 2019 roku.

            Debiut Krystiana Janika z całego serca Wam polecam, tym bardziej, że jest mało książek, które dzieją się w moim mieście. Czekam na kolejne książki Krystiana

https://www.facebook.com/czytamnatronie

Ocena: 7/10

            Grzegorz Kalinowski, rocznik 1966, były dziennikarz radiowy i telewizyjny, wprowadza nas w świat radia, telewizji oraz sportu, a szczególnie piłki nożnej, nie tylko ekstraklasowej, ale także tej z niższych lig. Właśnie z niższych lig do Ekstraklasy, a potem dalej w świat, przechodzi Dawid Błochowiak zwany przez niektórych „Oczko”, ze względu na to, że grał z numerem 21.

            Młody, 21-letni zawodnik, trafia także do Reprezentacji kraju, której obwołany został nadzieją. Niestety piłkarz zostaje zabity i rozpoczyna się śledztwo, w którym Artur Konieczny wraz z podwładnym Sławomirem Wiśniewskim próbują odnaleźć sprawcę. Całość gmatwa się, gdy osobą, która znalazła denata jest gwiazda telewizyjna Joanna Becker. Kobieta uruchamia całą telewizyjną machinę, po drodze wprowadzając do gry swojego przyjaciela, także byłego dziennikarza sportowego Michała Misiewicza.

            I tak powoli nakręca się spirala akcji, która niestety czasami za bardzo zwalnia i możemy np. przeczytać o meczu Legia Warszawa Wisła Kraków przy Łazienkowskiej 3. Mimo tych wstawek książkę czyta się bardzo dobrze i ciągle ma się ochotę na więcej. Chcesz poznać kolejne ruchy poszczególnych graczy, nie tylko tych głównych, ale tych pobocznych, a wśród nich są prezesi, trenerzy, ochroniarze, drobni przestępcy, gangsterzy oraz politycy.

            Grzegorz Kalinowski bardzo dobrze to wszystko złączył i stworzył świetny współczesny kryminał. Jak wiadomo autor jest znany z kryminałów dziejących się w międzywojennej Warszawie. Także w „Grze w oczko” pisarz prowadzi czytelnika ulicami oraz dzielnicami Warszawy oraz zabiera nas na znane wszystkim stadiony takie, jak Narodowy oraz wspomniany stadion Legii Warszawa.

            Oprócz pokazania współczesnej Warszawy pisarz poszedł o krok dalej tworząc w książce fikcyjną miejscowość Czarnocin, gdzie rezyduje prezes klubu, który wypromował Błochowiaka w wielki świat.

            Książkę jak już wspomniałem czyta się nieźle. 442 stron przeczytałem w ciągu sześciu dni oraz w ciągu sześciu posiedzeń, co daje 74 dziennie oraz na posiedzenie. To z kolei daje najlepszą średnią dzienną w tym roku oraz na czwartym miejscu wśród średnich posiedzeń. Innymi słowy gorąco polecam książkę „Gra w oczko”.

Ocena: 8/10

https://www.facebook.com/czytamnatronie

            Kompania Mediowa dokonała rzeczy niebywałej, zebrała w tym samym miejscu jednych z najpoczytniejszych twórców kryminałów w Polsce. W tej antologii udział wzięli Katarzyna Bonda (autorka m.in. Czerwonego Pająka, Pochłaniacza), Igor Brejdygant (autor książek Rysa oraz Szadź), Wojciech Chmielarz (autor m.in. Żmijowiska, Farma lalek), Marta Guzowska (autorka kryminałów Chciwość oraz Głowa Niobe), Małgorzata oraz Michał Kuźmińscy (autorzy etno-kryminałów: Pionek, Śleboda, Kamień), Katarzyna Puzyńska (autorka m.in. serii kryminałów o policjantach z Lipowa), Michał Fajbusiewicz (twórca programu 997).

            Wyżej wymieniona ósemka (pan Michał napisał wstęp do książki) analizowała głośne sprawy ostatnich kilkunastu lat i próbowała odpowiedzieć na pytanie, co skłoniło dane osoby do popełnienia zbrodni. Odpowiedź na to pytanie opierają na faktach, zawartych w policyjnych i sądowych aktach. Tutaj nie ma pisarskiej fikcji, kluczenia i wymyślania wątków, jak w powieści. Tutaj jest opowiedziana historia morderstwa oraz etapy pracy policjantów, prokuratorów, sędziów itd. Widać, że autorzy wypłynęli na nieznane im wody.

            Katarzyna Bonda w swoim opowiadaniu Łaska, którego akcja dzieje się w Warszawie, opowiada historię Moniki Sz. oraz zabójstwa maturzysty Tomka, którego przed śmiercią bito i torturowano. Historia ta pokazuje, jak czasami pechowo można znaleźć się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie.

            Igor Brejdygant zobrazował historię młodego mężczyzny, który zafascynowany był wielokrotnym mordercą Tedem Bundym. Traktował go jako idola i sam chciał przeżyć, jakie uczucie towarzyszy zabiciu innego człowieka. Od dawna ma plan, jak zabić i nie dać się złapać. Historia miała miejsce w miejscowości Ząb oraz w przyległych miejscowościach.

            Wojciech Chmielarz opowiada historię, która miała miejsce w Bielsku-Białej. Kobieta, która zabiła męża w celu przejęcia jego majątku. W momencie zatrzymania będąca w następnym związku i mająca w głowie kolejną zbrodnie.

            Marta Guzowska mówi o historii młodej dziewczyny i mężczyzny kilkanaście lat starszego od niej. Pani Marta opowiada historię w znany sobie sposób od strony archeologicznej, co dodaje historii dodatkowego smaczku.

            Państwo Kuźmińscy przedstawiają szokującą zbrodnie, do jakiej doszło w małej miejscowości Zrębina koło Połańca (wówczas województwo tarnobrzeskie, obecnie województwo świętokrzyskie).

            Katarzyna Puzyńska wybrała bydgoską sprawę morderstwa młodej kobiety, do którego doszło w mieszkaniu denatki na 10 piętrze.

            Autorzy, aby zapewnić pełny obraz wszystkich zabójstw posłużyli się także wiedzą specjalistów z dziedzin okołokryminalnych. Dzięki tym ludziom przedstawione historie są jeszcze lepsze i głębsze.

            Książkę tę czytało mi się bardzo dobrze. 280 stron przeczytałem w ciągu sześciu dni oraz pięciu posiedzeń, co daje 47 stron na dzień oraz 56 stron na posiedzenie, co z kolei daje piąty wynik w 2018 roku w ramach projektu Czytam na tronie. Mam swój ranking przedstawionych historii. Ten jednak pozostanie moją słodką tajemnicą.

            Opowiem Ci o zbrodni jest nie tylko antologią, ale także programem telewizyjnym pokazywanym na kanale Crime+Investigation Polsat. Obydwie te pozycje mogę Wam polecić. Na pewno się nie zawiedziecie.

Ocena: 8/10

https://www.facebook.com/czytamnatronie