Lubię czytać poradniki, ale niestety nie wszystkie zasługują na to, żeby się z nimi zapoznać. Dobry poradnik to taki, który wnosi coś do życia, powoduje jakieś zmiany w sposobie zachowania czy myślenia, otwiera na coś oczy, ale pozwala też w prosty sposób wprowadzić różne kwestie w życie. "Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi" to książka, która właśnie taka jest. Pomimo tego, że została napisana wiele lat temu, prawdy w niej zawarte można odnaleźć w dniu dzisiejszym. Dlatego tak bardzo się cieszę, że udało mi się ją przeczytać.

Ta książka nie jest jakaś niezwykła w swojej treści. Została napisana prosty językiem w stylu amerykańskim, gdzie historia goni historię, ale wszystko ma sens. Wszystko w tej książce zostało umieszczone w konkretnym celu, nie przez przypadek. Carnegie wymienia powiem wiele zasad, dzięki którym można sprawić, aby ludzie nas polubili. Każdą zasadę popiera różnymi historiami, które przydarzyły się jemu bądź jego znajomym, ale przytacza również te, które dotyczyły znanych postaci historycznych. Za to należy się ogromny plus, ponieważ słysząc jakąś zasadę nie zawsze wiadomo jak ją wykorzystać, a dzięki przykładom z życia jak to robić, a jak tego NIE robić mamy właściwie gotowy przepis.

Kolejna istotna rzecz dotyczy zasad, które przytacza autor w swojej książce. Otóż nie są to ani magiczne zaklęcia rodem z Hogwartu, ani jakieś sekretne i wielkie rady, których stosowanie liczy się z wielkim poświęceniem. Są to bardzo proste rzeczy, które część osób stosuje w swoim życiu nawet o tym nie wiedząc. Chociaż w sumie uzbierać można ich około 20 to przez większość z nich przemawia jedno - czasem warto schować dumę do kieszeni i pozwolić innym na radość, którą mogą doświadczyć dzięki temu, że zrobiliśmy tylko tę jedną małą rzecz. Nie chodzi tu bynajmniej o to, żeby ustępować wszystkim we wszystkim. Warto jednak przed niektórymi sprawami przemyśleć dobrze swoją strategię, ponieważ czasem mała zmiana może spowodować o wiele lepsze dla nas konsekwencje.

Po przeczytaniu książki od razu chwyciłam za długopis i zapisałam wszystkie zasady w kalendarzu, aby zawsze mieć je przy sobie. Wypróbowałam już kilka z nich i pomimo czasu, który upłynął od ich spisania, nadal się sprawdzają. Myślę też, że do samej książki wiele razy będę jeszcze wracać, ponieważ warto. Nawet sam autor napisał w niej, aby to robić, ponieważ te wszystkie historie mogą stać się źródłem inspiracji do naszego postępowania w życiu.

Jeśli pragniesz polepszyć swoje stosunki z ludźmi, a być może po prostu chcesz, aby inni Cię lubili - przeczytaj. Książka liczy niecałe 300 stron, a zastosowanie tych zasad może okazać się bezcenne. Z czystym sumieniem polecam wszystkim, którzy lubią tego typu książki :) Ale jeśli są tacy, którzy nie lubią, może też dadzą się namówić? :)

Od początku tego roku aż do czerwca nie miałam zbyt wiele czasu na czytanie książek dla przyjemności, tych lekkich i ciężkich, ponieważ jego znaczną część pochłaniało pisanie pracy magisterskiej (ten, kto pisał, wie, co to znaczy ;)). Oczywiście w międzyczasie musiałam czasem zajrzeć do jakiejś beletrystyki, ale skupiona byłam głównie na literaturze potrzebnej do pracy magisterskiej. Przy okazji przeczytałam również dwie wspaniałe książki Eda Ludbrooka, które są podstawą dla wszystkich osób zajmujących się czy zainteresowanych marketingiem wielopoziomowym.

Dlaczego są podstawą? Ponieważ zawierają absolutne minimum, które przede wszystkim każdy praktyk MLM powinien znać. Przy okazji znajdziemy kilka porad, wskazówek oraz dowiemy się, czego nie robić czy unikać, aby nie powielać błędów innych osób. Osobiście interesuję się tym zagadnieniem, jak również innymi kwestiami związanymi z biznesem w różnej postaci, stąd tym razem taka mała odskocznia od tego, co czytam zawsze :) przy okazji pisania pracy zahaczyłam o jeszcze więcej książek i artykułów na ten temat, ale niestety nie wszystko udało mi się przeczytać od deski do deski. Najważniejsze, że praca obroniona na pięć, a ja wreszcie mam czas, żeby przeczytać coś dla rozerwania się. Mam dylemat, od czego zacząć :P

Nie wiem, po co zabrałam się za czytanie kolejnego tomu. Chyba z tego powodu, że koleżanka pożyczyła mi tę część razem z poprzednią troszkę zmusiło mnie to jej przeczytania, ponieważ kiedyś trzymałam się zasady, że czytam wszystko, co ktoś mi pożyczy (tak było do momentu okropnych 50 nieszczęść Greya). Jednakże kategorycznie zerwałam z tą zasadą, bo po co tracić czas na gnioty, prawda? No właśnie.

"Wybrana" jest słaba. Chociaż fabularnie momentami naprawdę jest nie najgorzej to najczęściej wszystko jest po prostu beznadziejne. Ja rozumiem, że jako wyróżniająca się osoba można mieć powodzenie, ale posiadanie trzech facetów i zdradzanie ich wzajemnie jakoś nie brzmi zachęcająco, zwłaszcza w (podobno) literaturze młodzieżowej. Nie mówię, że niewierność nie może występować w tego typu książkach, ale chociaż powód zdrady mógłby być dobry. Tu tego zabrakło. Znowu.

Jedyna fajna rzecz, która mi się spodobała w tej części to to, że nie zawsze dobrzy są dobrymi, a źli złymi osobami. Pojawiło się maleńkie światełko w tunelu, że może jednak coś się zmieni. Może postacie w końcu nabiorą charakteru. Niestety tak szybko jak się ono pojawiło, tak szybko zgasło. Chociaż chyba najfajniejszą postacią w tej części była Afrodyta, która trochę odeszła od bycia zimną suką i w końcu zrobiła coś pożytecznego. Fajnie, gdyby trochę tego jadu w niej zostało na przyszłość, bo jako jedyna jest postacią, która posiada zróżnicowany charakter. Niestety nie wiem, czy będzie dane mi się o tym przekonać, ponieważ na razie zarzucam czytanie kolejnych części. Może kiedyś, kiedy będę miała ochotę na coś lekkiego i niezbyt wymagającego, bo fabuła momentami jest naprawdę fajna i chce się wiedzieć, co wydarzy się dalej. Niestety zdecydowanie więcej jest rzeczy, które spowodowały, że na razie odpocznę od tych autorek. Może kiedyś jeszcze dam im szansę. Może.

Beznadzieja, porażka i strata czasu - tak właściwie mogłabym podsumować drugą część "Domu nocy" i myślę, że właściwie tyle by wystarczyło. Jednakże niektórzy być może chcieliby wysłuchać jakiś argumentów, które przemawiają za taką, a nie inną oceną, także napiszę jeszcze kilka słów o tym, dlaczego tak jest.

Po pierwsze jedynym plusem całej tej serii jest miejscami nawet ciekawa fabuła. Choć wszystkie ochy i achy nad płcią przeciwną nie są dla mnie interesujące w żaden sposób w tego typu książkach, bo zdecydowanie wyrosłam już z tego, zdarzają się momenty, które są ciekawe i sprawiają, że chce się czytać dalej, żeby dowiedzieć się, co było potem. Niestety styl i język bardzo utrudniają czytanie. To jest chyba największy minus całej serii, ponieważ w pierwszych tomie był dopiero przedsmak tego, co znajdziemy w drugim. Czasem naprawdę miałam ochotę rzucić książkę w kąt i nie czytać dalej, ale kiedy działo się coś fajnego i przestało się zwracać uwagę na język to jakoś dało się czytać. Jakoś.

Kolejna kwestia to postacie, które są niesamowicie nudne. Wszyscy są idealni albo prawie idealni, piękni albo trochę mniej, fajni albo trochę im tego brakuje, ale nie ma nikogo, kto w jakiś szczególny sposób by się wyróżniał. Można rzec, że są to typowe nastolatki, ale nie zawsze  typowe musi być nudne, prawda? Niestety tutaj wszyscy są nudni. Po prostu nudni. Właściwie dopiero koniec książki ratuje sytuację, kiedy pewna osoba, która uchodzi za dobrą, nie do końca taka jest. A może wcale? Pewnie okaże się dalej. Niestety nie jest to literatura, którą mogę polecić, więc jeśli nie spodobał się Wam pierwszy tom, resztę możecie odpuścić. Chyba, że jesteście ciekawi, co dalej. Ja ze względu na zakończenie trochę jestem, a ponieważ  tak mam 3 tom pożyczony od koleżanki, więc daję ostatnią szansę. Obym tego nie żałowała :P