Dit book vertelt het verhaal of zowel een stel die een autoreis maakt, als een enkele man die een beetje griezelig is en die zich vreemd gedraagt. Geleidelijk leren we meer over alle personen.

Ik heb het meest genoten van het boek als het over de stel gaat. Met name de man in het paar voelt als een echte persoon, met hopen en dromen maar ook met kwetsbaarheden. De beschrijvingen daarover zijn zeer goed. Maar het verhaal ontbreekt niet nog steeds een gevoel van beweging. Het voelt altijd dat het verhaal ergens gaat. De reis van de stel op de snelweg ervan helpt.

Helaas vond ik het einde erg telleurstellend. Volgens mij gebeurde het zo snel en voelde zinloos. Misschien miste ik iets. Dit was het allereerste book dat ik heb in het Nederlands gelezen, en het duurde enkele maanden voordat ik had hem op, ook al het is een best kort boek.

Dit verhaal gaat over een tienermeisje dat moest verhuizen en naar een nieuwe school gaan. Zijn woont alleen met haar moeder want haar vader is op zee aan het werken.

Ik vond het een heel poëtisch boek, met veel beschrijvingen over hoe het voelt om een nieuwe stad te verkennen in de midden van een hete zomer, hoe het voelt naar een nieuw, modern school te gaan (een gebouw met veel glas, met het gevoel dat je overal wordt bekijken door de hoofdmeester), en dan later hoe het voelt als haar vader keert terug van zee, bijna een vreemde voor Robinson.

Het book bevat veel zinnen over hoe Robinson zich het leven van haar vader op zee verbeelt. Dit zijn de meest poëtische gedeelten van het boek. Ze ziet hem als beroemde figuren uit Nederlandse gescheidenis die ook naar zee gingen. Deze gedeelten zijn speels en wat grappig.

Maar het was misschien vanwege deze dromerige, speels gedeelten dat ik vond het moeilijk echt in het verhaal te komen. Het hele boek was te dromerig. Het verhaal bevat onderwerpen zoals seksualiteit, ontrouw, en de relatie tussen kinderen en ouders, maar voor mij was het verhaal als een vage droom die verdween voordat het echt op was.

Ik verrast me hoe leuk ik dit vond. Normaal gesproken, vind ik misdaadverhalen niets voor mij. De moorden hier waren wel gruwelijk, en dat is normaal het deel waarover ik niet ermee zo blij ben. Maar Baantje, de schrijver van dit boek, heeft een goede benadering.

Dit boek bevat veel humor, maar ook een serieuze erkenning dat het pijn doen aan andere mensen fout is. Dat klinkt soms vreemd, zelfs naïef, maar in mijn ervaring zo veel misdaadboeken lijken het te vergeten. Ze maken een spel van dood en misdaad, en ik kan ervan niet geniet.

De Cock, de hoofdpersonage van het boek, is eigenlijk niet zo'n aardig persoon. Hij heeft oud en cynisch geworden en geniet een beetje te veel met mensen mee te sollen. De jongere politieagent, Vledder, met wie hij werkt, geeft dus een belangrijke balans aan de boek. Volgens mij, was het slim gedaan.