Voor De Metsiers had ik nog nooit een boek in Vlaams gelezen, behalve stripboeken zoals Guust (die in Vlaams uitkomt omdat ze in België uitgegeven zijn, of vergis ik me?).  Maar ik had geen last dit boek te begrijpen.

Het was een uiterst meeslepend verhaal. Recht vanaf de eerste pagina zit het vol met geheime relaties en potentieel geweld. Veel spannend.

De Metsiers uit de titel zijn een boerengezin uit Vlaanderen die weinig contact met zijn buren hebben omdat ze een slecht reputatie hebben. Daardoor is de famile van de meest van de wereld uitsluiten.

Dit is voornamelijk een groot probleem voor de jongere familieleden. De dochter wil trouwen maar dat is bijna onmogelijk. Zij had een aanhouding met een van de weinig mannen in de buurt met wie het gezin kunnen praten. Maar hij wijst haar af en nu is ze zwanger.

Dan ontmoet het meisje een Amerikaanse soldaat. Hij wil haar beter kennen (en ook met haar vrijen - dit boek bevat veel seksscènes). Maar dit gezin zit al vol tot met barsten met drukte en spanningen. Het lijkt onvermijdelijk dat iets gevaarlijk zou gebeuren.

Echt goed. Ik wil graag meer boeken van deze auteur lezen. Misschien "De Verdriet van België". Dat lijkt ook een veel geprezen boek te zijn.

Deze was de eerste Rascha Peper roman dat ik heb gelezen. Maar het zal niet de laatste zijn.

Het verhaal gaat over een man uit zijn vijftig die als zelfstandig archeozoöloog werkt. Zijn huidig karwei is de opgraving van de bodem onder een oude kerk. Veel oude skeletten moeten opgegraven en verhuisd worden omdat een nieuwe centraleverwarmingsysteem huns plaats moeten nemen. Het is interessant werk maar wat gruwelijk. Eveneens is zijn hobby een beetje griezelig – hij lost de lijken van dode dieren op in zuur tot alleen maar zijn beenderen blijven.

Met deze wat afgrijselijke achtergrond begint het verhaal: de liefdesleven van de man. Hij is lang gescheiden en heeft vele jaren voor het gezelschap van vrouwen betaald. Aan het begin van het boek is hij net zijn gebruikelijke escortdame kwijt. Hij wil liever nogmaals dezelfde soort vrouw op bezoek hebben, een “pronte volksvrouw van zijn eigen leeftijd”. In plaats ervan krijgt hij een bezoek van een nieuwe, jongere, roodharige en ondoorgrondelijke vrouw - de “vossenblond” van de titel.

Toen ik dit boek las ik had geen enkel idee waar het verhaal naartoe zou gaan. Ik vond het zo spannend. De afgrijselijke details van de botten en dode dieren zorgt voor een sfeer alsof nare dingen gauw zouden gebeuren. En die gebeurde wel, maar totaal niet in de manier die ik verwachte.

In plaats van een gewoon misdaadverhaal over moord een passie, ontwikkelde het verhaal zich tot iets veel interessanter. Het hoofdpersonage bevindt zich in verschrikkelijke omstandigheden, hoewel is het altijd makkelijk te zien hoe het zover gekomen is.

Het hoofdverhaal is vergezeld met een secondaire verhaallijn over een man van omgeveer dezelfde leeftijd is en die ook in de problemen zitten. De details zijn niet precies dezelfde, maar de zorgen van de famile van die tweede man maken de mogelijke gevolgen van het hoofdverhaal des te angstaanjagender.

Dit was een heel bevredigend boek te lezen. Vlug en met heel precies woordgebruik. Voornamelijk zijn de seksscènes goed beschreven.

Dit is een van die boeken waarvan nadat het op is, kun je terugkijkt en zie dat de schrijfster iets schitterend heeft gemaakt uit iets tamelijk gewoons. En dat is ongewoon.

Het Hercynische Woud is een historische jeugdroman. Het speelt zich af in het tijdperk van de Romeinen, een tijd waarin Caesar het leefgebied van de Germanen probeert te veroveren.

Het verhaal gaat over Rufus, een jonge verkenner in het leger van Julius Caesar. Toen hij kind was, had Rufus een Germaanse slaaf die een soort tweede vader voor hem was. Dus wil Rufus niet graag tegen de Germanen vechten.

Ik heb dit boek eigenlijk gekocht vanwege de omslagillustratie. Het is een scène uit het begin van het boek, en als een heel prachtig schilderij weergegeven. Rufus loopt een beer tegen het lijf - bijna letterlijk. Een gevaarlijk en spannend moment.

Dit boek zou me beter hebben meevallen als ik jonger was. Het bevat veel interessante feiten over de Romeinen met vele voetnoten om deze naar de lezer uit te leggen. Maar de hoofdpersonen noch het verhaal zijn zo meeslepend. Toch vond ik het leuk om te lezen.

Jip en Janneke is een klassiek boek uit de jaren vijftig voor kleine kinderen. De korte, geestige verhalen zijn geïllustreerd met zwart-wit tekeningen van de dagelijkse leven van twee buurkinderen.

Deze mini-verhalen hebben allebei een echt begin, midden en einde - heel moeilijk te behalen met een zeer kort verhaal. Dit valt de meest op als ik dit boek als volwassene lees - hoe goed deze kleine verhalen zit in elkaar.

Wat valt ook op is dat de verhalen over deze twee kinderen wel vaak andoenlijk zijn, maar nooit walgelijk zoet. Ze leren over de wereld, en natuurlijk veel grappig vergissingen maken onderweg, maar het is nooit onnatuurlijk of geforceerd. Dat is ook moeilijk te behalen.

Sommige van de verhalen mag tegenwoordig een beetje ouderwets klinken, maar verassend niet veel. Nog steeds een heel goed boek.